Dag 202 Zelf verantwoordelijkheid manifesteren.

De Zelfrealisaties binnen mijn mind beschrijf ik oprecht vanuit het inzicht dat ik achter mijn huidige realisaties meer Leven Gewaarzijn zal manifesteren. Ik realiseer dat wat ik denk vaak een verwachting is. 

Ik realiseer me dat ik verwacht dat een ander weet wat ik wil vertellen en dat hetgeen ik communiceer als zodanig vanuit mijn verwachting door een ander begrepen zal worden. Zodat de ander mij begrijpt en begrip toont voor mijn argumenten.

Ik realiseer me dat een verwachting - reactie - resulteert in mijn valse hoop en illusies die ik koester in de veronderstelling dat een ander inzicht heeft in mijn bedoeling en dat ik in een gesprek overleg wil ervaren en dat de ander rekening houdt met mij. 

Dat we Dus vanuit wederzijds respect en overleg uiteindelijk zonder reactie elkaar zullen bejegenen. Reactie: energetische aanhechting die als mind binnen mijn Zelf-oprecht aanwezig bepalend is als reactie/herinnering/patroon/veronderstelling/mening/ op een gebeurtenis of persoon. 

Vandaag pas ik Zelf-vergeving toe op mijn blog van dag 201. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik Me bedacht dat een systeem berust op regels, patronen, veronderstellingen, verbeelding en structuren waaraan ikzelf een verwachting koppel. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik in tegenstelling tot dat wat ik beschrijf in mijn blogs ' mijn mind reacties wil stoppen' - in tegenstelling tot wat ik beschrijf 'toch geregeld in reactie zit'. 

Ik realiseer me daarbij ook dat ik omdat ik reacties wel uitspreek minder fysieke klachten ondervind. 

Ik realiseer me dat deze reacties mij weerhouden dat ik mijn bijdrage kan leveren aan Leven als in eenheid gelijk en mijn bijdrage niet lever vanuit Onvoorwaardelijke Zelf-expressie. 

Ik realiseer me dat ik mijn bijdrage wel wil Leven vanuit Zelf-oprecht, zoals eenheid en gelijkheid voor Alle Leven bedoeld is. 

Ik realiseer me dat ik fel reageer op afwijzing, als reactie op mijn verwachting die ik in mezelf ervaar dat ik vanuit mind mijn hoor en wederhoor in reactie probeer te delen. Ik realiseer me dat ik hierdoor afgescheiden beweeg van mijn Zelf-oprecht. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik vanuit reactie reageer op personen en specifiek op grote en fors uitziende types. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat zij in mijn beleving ik hen als groot ervaar in hun expressie. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat hun 'expressie' mij angst inboezemt omdat ik in hen agressie / boosheid / afwijzing in mezelf aanvaard en toegestaan ervaar. 

Ik realiseer me dat ik in mijn reflectie op mijn eigen gewaarwording woede, irritatie, onmacht en onbegrip in mezelf ervaar.

Ik realiseer me dat ik het in zo'n situatie moeilijk vind om mijn ervaring zonder mind reactie te delen. 

Ik realiseer me dat ik mijn Zelf-oprecht overzicht verlies zodat in dit moment mijn mind het overneemt waardoor ik bestuurt vanuit energetische aanhechting 'stuurloos' in ongelijkheid aan leven mijn bijdrage lever aan het groepsproces. 

Ik realiseer me een realisatie die mij herinnert aan angst die ik heb opgebouwd vanuit mijn observatie in reactie op groepsdynamiek in situaties waarin agressie en fysieke woede aanwezig was.

Ik realiseer me dat ik weerstand ervaar - energie - omdat ik reageer op zulke types die in mijn beleving vervolgens onzinnige vragen stelt, voorbij gaat aan mijn dialoog beginpunt als bijdrage aan mijn uitleg van het mechanisme achter het feit dat ik alcohol ben gaan drinken.

Dit mechanisme is opgebouwd uit energetische reacties die in mezelf aanvaard en toegestaan is ontstaan uit mijn verwachting en het ontbreken van; hoor en wederhoor, begrip, overleg en betrokkenheid voor mijn bijdrage aan het groepsproces en waarbinnen als herinnering / ervaring fysiek geweld en agressie overheersten. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik op mijn inzet aan het groepsproces in mezelf ervaar dat door de groepsleden begrip ontbreekt en er niet verder wordt doorgevraagd met relevante vragen betreffende dit specifieke groepsproces.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik in mezelf deze laconieke en onverschillige houding associeer met het feit dat er geen interesse bestaat van een ander in mij waardoor er geen medeleven en begrip in mij wordt getoond. 

Ik realiseer me dat ik geen begrip, empathie en belangstelling, en desinteresse op mijn bijdrage ervaar omdat er niet wordt gevraagd hoe ik de situatie waarin dit mechanisme is ontstaan heb ervaren. 

Ik realiseer me nu ik dit uitschrijf dat ik eis dat anderen mij te woord staan volgens mijn voorschrift/wens/verwachtingen/verlangen. Ik realiseer me dat ik verlang naar Zelfoprechte aandacht voor mezelf.

Ik realiseer me dat ik vervolgens niet in staat ben om mijn bijdrage aan het proces ondersteunend vorm kan geven met onderbouwing van argumenten en specifieke details ter ondersteuning van het groepsproces van anderen omdat ik het mechanisme achter mijn verslaving niet accuraat - en dus afscheiden - niet voldoende oprecht aan de aanwezigen kan beschrijven/presenteren.  

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachte dat wat er vervolgens gebeurt dat ik mijn inbreng vergelijk met dat van de ander en interpreteer /waardeer alsof zijn bijdrage belangrijker is en voorop staat op mijn bijdrage waardoor ik in reactie schiet en wil vluchten.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mezelf minder belangrijker maak en de bijdrage van de ander benoem als het egocentrische waarmee de ander zichzelf uitvergroot omdat ik me aanpas, wil pleasen en kleiner maak aan de ander waarvan ik meen dat de ander zichzelf vervolgens wel specifiek kan bevragen, in detail promoten en accuraat zichzelf kan presenteren. 

Ik realiseer me vervolgens dat een van de andere aanwezigen wel verwijst naar het feit dat ik aanstuur op om het mechanisme achter mijn alcohol gebruik te presenteren als bijdrage aan het groepsproces en dat ik wel specifiek kenbaar maak en datgene wat ik wil en kan benoemen. Ik realiseer me dat door kritische vragen van de ander, dat ik dichtklap. Ik verwacht dat de ander naar me luistert en doorvraagt op hetgeen ik wil delen. 

Ik realiseer me dat dat degene wel ziet dat ik op deze wijze een constructieve bijdrage wil leveren aan het groepsproces, waarmee ik veronderstel om een dialoog aan te gaan in plaats van discussie, verwijt, schuttingtaal en reactief reageren op elkaar en deze vorm van destructief communiceren wil vermijden/tegen-gaan. 

Ik realiseer me dat als ik hoor en wederhoor verwacht en hierop kritische vragen volgen die afwijken van mijn uitleg dat mijn bijdrage niet gehoord en gezien wordt waardoor ik er in wezen niet toe doe welke bijdrage ik lever. Ik realiseer me dat ik daarop denk doe vooral geen moeite om mij te begrijpen. Ik realiseer me dat ik niet meer wil opvallen. Dat ik me vervolgens afzonder. En vervolgens met de stille trom me in mezelf terugtrek. Ik realiseer me dat ik me niet langer wil bemoeien met anderen. Ik realiseer me dat ik op hulp aanbieden afwijzing heb ervaren waaruit ik een schuld complex heb opgebouwd. Ik realiseer me dat ik in reactie op harde geluiden midden in de nacht, geschreeuw en elkaar afwijzen ervaar. Ik realiseer me dat ik dit in mezelf wil vermijden door er tegen te vechten en er daardoor energie aan besteedt waardoor ik in reactie schiet.

Daarnaast roept de persoon die mij triggert geregeld nieuwe ideeën. Vol passie schreeuwt hij om aandacht en spreekt hij uit wat hij gaat veranderen in de wereld. 

Ik realiseer me dat ik in deze groteske plannen, ideeën en uitspraken mijn eigen impulsiviteit ervaar waarin ik mijn mind beluister opgebouwd uit plannen uit het verleden. 

Ik realiseer me dat ik in de uitvoering stuk ben gelopen. Dit in tegenstelling tot de aanloopfase die degelijk en grondig georganiseerd - strak geplant en verantwoord gebudgetteerd - volgens prognose aanleiding kon zijn voor succes. 

Ik realiseer me dat ik de ingeslagen weg verder wil wandelen en dat waaraan ik begin wil voltooien als manier om te leren hoe ik Zelf-oprecht kan wandelen.

Ik realiseer me dat ik het achterliggende mechanisme van mijn verslaving bespreek vanuit meerdere invalshoeken waarop ik kinderachtige en ongeïnteresseerde reacties ontvang.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik kinderachtige reacties - weglopen, terug trekken en afzonderen en niet in dialoog willen gaan aanzie als reacties in mezelf die ik in anderen als in mezelf gewaar ben.

Ik realiseer me dat ik vervolgens denk- 'dat ik denk dat mijn vragen onzinnig zijn' en dat ik mijn bijdrage aan het groepsproces ervaar als bemoeienis' waarop ik vervolgens in mezelf afwijzing ervaar op en door de 'onzinnige, respectloze - vragen-bijdrage' zoals ik de vragen van de ander label.

Ik realiseer me dat ik een diagnose heb gekregen die afweek van eerdere berichten die me heeft verward waardoor ik in mezelf dit als Zelf-stigma ben gaan bevestigen. Uit dit stigma heb ik schaamte ontwikkeld waardoor ik angst voor mijn angst ben gaan wandelen en me heb teruggetrokken uit het maatschappelijke leven.

Uit deze gedachten genereer ik vervolgens angst en ik creëer hieruit vervolgens 
doemgedachten, waarin ik als gedachte mezelf respectloos afwijs waarop ik vervolgens andere mogelijkheden en korte termijn successen ga onderzoeken, die neigen naar egocentrisme om in Hier resultaat te boeken waar geduld en in Hier zijn en doorademen instrumenten om dit daadwerkelijk te realiseren wenselijk en noodzakelijke instrumenten zijn om dit te realiseren.

Ineen van mijn volgende blogs zal ik Zelf-correcties uitschrijven en naar deze blog verwijzen als opmaat.