Dag 200 'Onverschilligheid'.

Ik realiseer me dat onder mijn reactie op een externe uitspraak van iemand woorden in mezelf zichtbaar werden gemaakt. 

Als en Wanneer ik me realiseer dat ik in reactie op de woorden van een ander in mezelf onverschilligheid en nonchalance ervaar, Ik stop en Adem.

Alvorens ik reageer zal ik nadat ik door-adem hierop Zelf-vergeving uitschrijven. Volgens het woordenboek:

'Onverschilligeheid':

1) Achteloosheid 2) Apathie 3) Afgestomptheid 4) Desinteresse 5) Gevoelsarmoede 6) Gevoelloosheid 7) Gemis aan genegenheid 8) Gemis aan belangstelling 9) Harteloosheid 10) Indolentie 11) Koudheid 12) Koelheid 13) Kalme berusting 14) Laksheid 15) Nonchalance 16) Ongevoeligheid 17) On-hartelijkheid 18) Onbewogenheid. 

Ik realiseer me dat de meest effectieve manier deze Zelf-onoprechte woorden te elimineren is om hierop Zelf-vergeving toe te passen. Als manier om Oprecht mij Zelf-onoprecht te transformeren naar Zelf-oprecht. Met dit instrument ondersteun ik mezelf en ik maak mezelf verantwoordelijk. Door mijn ervaring met nonchalance en onverschilligheid te vergeven.

In mijn blog Dus van dag 199 verwijs ik naar het feit dat ik achter mijn reactie op de spreker in mezelf een Herinnering gewaar ben geworden als reactie op iets dat ik  heb ervaren. 

Ik realiseer me door dit uit te schrijven dat ik de woorden die ik verbind aan mijn eigen reactie - in woorden op dat wat ik in mezelf gewaar mijn innerlijke / mind reflectie is op de de reactie van de ander.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat nadat ik mijn onbevangenheid en spontaan zijn heb afgelegd me bewust werd van het feit dat nonchalance vanuit onverschilligheid bestaat, in mensen existeert. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik vanuit onwetendheid onverschilligheid in mezelf heb aanvaard en toegestaan.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik in mezelf mijn onbevangenheid heb veroordeeld vanuit het feit dat ik dacht ongehoorzaam te zijn.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ongehoorzaam zijn niet mocht omdat ik dit vanuit opvoed instructie dacht.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben instructie vanuit observatie en opvoeding te verwarren met mijn Zelf-oprechte onvoorwaardelijke Zelfexpressie. 

Ik realiseer me dat nonchalance elegant is aan een kind die vrij van mind ongestoord  nog beweegt vanuit eigenheid waarin Zelf-oprecht permanent domineert. 

Ik stel mezelf ten doel wanneer ik in mezelf opmerk dat ik vanuit onverschilligheid nonchalant ben dus mijn Zelf-oprecht afwijs, Ik stop en Adem. 

Ik realiseer me dat ik er voor mezelf dat aan zal doen dat ik effectief zal Leven vanuit onbevangenheid en spontaan zal reageren op mijn wereld vanuit mijn Zelfbesef dat ik alleen nog maar een wereld ondersteun die effectief is zodra we allen vanuit Zelfoprecht wandelen. 

Leven waarbinnen eenheid en gelijkheid als in Hier, binnen iedere in en uit-ademhaling vanzelfsprekend is, zal zijn.

Ik stel mezelf ten doel dat ik zal doorademen.

Ik stel mezelf ten doel dat ik mezelf ondersteun met door-ademen om niet in reactie te gaan. Ik realiseer me dat ik hierdoor minder mind-energetische reactie in mezelf manifesteer.

Ik stel mezelf ten doel om een ander niet te veroordelen op zijn / haar reactie. Ik realiseer me dat ik zelf in een leerproces zit. Ik realiseer me dat mijn eventueel oordeel een deel van mezelf representeert. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik de reactie van een ander in mezelf veroordeel. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik de reactie van juf op mijn gedrag heb veroordeeld, waarop ik me bewust werd van mijn angst, verlegenheid en frustraties die ik heb opgebouwd naar aanleiding van een reactie van de juf op mijn gedrag en dat ik schaamte heb ontwikkelt om voor een groep te praten of een presentatie te verzorgen. 

Ik realiseer me dat ik angst heb ontwikkelt dat anderen in de groep/ klas me zullen uitlachen als ik mijn bijdrage lever aan het groepsproces. 

Ik realiseer me dat ik deze angst echt gemanifesteerd heb ik mezelf. 

Ik realiseer me dat wanneer ik mijn angst uitsprak en om ondersteuning verzocht ik werd uitgelachen en bekritiseert met woorden doe niet zo kleinzerig waarop ik vervolgens nog meer angst en schaamte in mezelf heb gegenereerd. 

Ik realiseer me dat ik hierop later spanningen kreeg en achterdochtig werd op de bedoelingen van anderen die lachen in een moment dat ik mijn kwetsbaarheid deel in een groepsproces. Als dan mensen lachen op wat ik zeg / deel, ik me vervolgens realiseer dat ik hierdoor ga twijfelen aan mijn dialect. 

Dat ik me realiseer dat het lomp is en bot als anderen elkaar uitlachen of kleiner maken en ongelijkwaardigheid genereren met uitlachen. Ik realiseer me dat ongelijkwaardigheid gelijk staat aan pest gedrag. Pesten is een ziekte die je als kind overkomen kan. Pest gedrag verwijst naar ongelijkwaardige machtsverhoudingen. Kinderen die elkaar plagen op basis van gelijkwaardigheid vind ik oké. Maar pesten is een vorm van Emotionele en Geestelijke chantage die onderhuids - onder de radar - nare gevolgen en spanningen veroorzaakt. 

Ik realiseer me dat ik deze angst klachten, schaamte gevoelens / emotie en onzekerheid heb verdrongen met alcohol. Ik realiseer me dat ik momenteel in een oefenproces zit waarin ik deze angsten aanga. Ik stel mezelf ten doel dat ik mijn proces van twijfel en angst bespreekbaar maak en Zelf-vergeven op toe zal passen.