Dag 171 Mijn relatie met mijn resonantie uit mijn verleden.

Anderen vertrouwen heeft alles te maken met het feit dat wantrouwen versus vertrouwen in mezelf resoneert in het contact en weerklank met anderen. Ik resoneer met datgene wat ik uit observatie van anderen in mezelf als wantrouwen om te leren vertrouwen heb toegestaan. Het zijn frequenties die ergens onderweg ontstaan. Als informatie in reactie op en van anderen in mezelf aanvaard overgenomen. Als Aanhechting vertrouwen in mezelf opgeslagen. Gekoppeld aan een gedachte waarmee ik inschat of anderen betrouwbaar zijn. Volgens mijn criteria beoordeel ik anderen op vertrouwen. Mijn eigen vertrouwen dat als vertrouwen resoneert met vertrouwen in anderen. Ik realiseer me dat mijn partner momenteel frequent aandacht schenkt aan haar wandeling. Zij werkt hard. Binnen mijn werk waar ik anderen controleerde op hygiënisch en klantvriendelijk werken werd synoniem aan het feit dat ik mezelf toestond om anderen hard te controleren. Vanuit mijn gedachte controleerde ik hen op 'geen fouten maken' en 'hard werken'. Ik keek niet specifiek naar dat wat goed ging. Ik was primair gefocust op wat er fout was. 

Dit is ontstaan uit kritische opvoeders die hun keuzes niet toelichten met argumenten waarvan ik kon leren en waaruit ik weer mijn eigen voorbeelden kon destilleren. Omdat ik fouten en wat ik mezelf afweek als vertrouwen snel signaleer maakt dit me waakzaam waardoor ik daaraan weer gedachten koppel. Momenteel in mijn baan ervaar ik dit wantrouwen niet. Ik voel me daar welkom. Tijdens deze schrijfcursus heb ik ervaren dat vertrouwen een groot issue is voor me. Ik heb dit overgenomen en ik bepaal dit voor mezelf. 

In mijn gedachte was ik veeleisend en voelde me verantwoordelijk. De controle freak die anderen beoordeelde en zelf de kantjes ervan afliep door s'avonds deze onnatuurlijke spanning te ontladen met alcohol. Mijn controle werd mijn bescherming om iets van mijn pijn en zeer af te dekken. Een masker om anderen op afstand te houden. Ik had het niet door en s'avonds verdiende ik een biertje voor mijn harde werken. Lees: anderen negatief beoordelen was mijn ding geworden. Ik ben dus bang om gekwetst te worden en daarom is het makkelijker om anderen af te stoten door hen negatief te evalueren vanuit wantrouwen.

Ik werd ontspannen en vriendelijk en onbevangen door alcohol. Ik had humor en kon me verplaatsen in anderen. In mijn hoge eisen modus vond ik mezelf niet aardig. Ik merkte dit zelf ook. Reden om de koelkast open te trekken en een blikje bier te drinken waardoor ik dus een Positief Gevoel kreeg. Zelf bedacht ik hiervoor de term dat ik leergierig was en mijn best deed. Ik kreeg spanning en ik bedoelde mijn intenties naar de medewerkers als waarheid. Na gedane arbeid werden zij toch ook rijkelijk beloond! Ik realiseerde me niet dat ik iets te bewijzen had. Het was mijn verzet tegen de negativiteit. Die verdekte ik onder iets positiefs: ik ben leergierig en ik werk hard. Anderen zijn onbetrouwbaar en ik dien hen te controleren. 

Twijfel ontstaat uit woorden die ik fysiek als realiteit niet kan waarnemen. Ik realiseer me dat ik een risico loop mijn gedachten uit te spreken. Omdat er op mijn handelen en mijn grens aangeven in mijn beleving de reactie volgt dat anderen dit niet respecteren. Contacten berusten in mijn mind bij voorbaat op voorwaarden. In mijn werk, supervisie en relatie kan ik mijn gedachten uitspreken. Toch vind ik het spannend en blijf ik alert.  

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachten als term die ik zelf bedacht dat ik leergierig was en mijn best deed door anderen te beoordelen of wat zij fout deden. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachte die bedoelde mijn controle op fouten intenties naar de medewerkers zijn waarheid. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachte dat zij na gedane arbeid toch ook rijkelijk beloond werden waarin ik mezelf hen controleren op fouten toestemde. 

Ik realiseerde me niet dat wat ik te bewijzen had met hard werken en hen controleren, de controle was die ik gewend was als kind. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik niet realiseerde in het controleren van anderen dat het mijn eigen verzet was tegen controleren op wat er zoal fout was. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben participeren in gedachten Die verdekte ik onder een Positieve Rationele Gevoels Aanhechting: ik ben leergierig, ik werk hard en daarom ben ik bevoegd om anderen op fouten aan te spreken.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mezelf in een positie heb geplaatst waarin ik anderen negatief beoordeelde onder het mom dat ik hen controleerde zodat zij bewust werden van hun klantvriendelijkheid.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik ongelijkheid heb gecreëerd in mijn rol als controleur die enkel keek naar fouten van anderen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben gedachten die negatief waren: gericht op fouten mijn kijk op het goede en oprechte in hen verdoofde.

Ik realiseer me dat wanneer ik anderen negatief of positief beoordeel, Ik stop en Adem. 

Ik realiseer me dat anderen gedrag vertonen dat niet primair gericht is op bewust fouten maken. Ik realiseer me dat fouten maken hoort bij groei en verandering. Ik realiseer me dat anderen die oprecht naar zichzelf kijken, ook kunnen en daardoor willen veranderen als hen hiertoe instrumenten, tijd, ruimte en vaardigheden worden aangereikt. 

Ik realiseer me door anderen aan te horen, te laten uitspreken, en excuus aanbieden in het contact met anderen, als ik me eens vergis, dit meer kans en perspectief biedt op gelijkwaardigheid en meer effectief is voor samenwerken dan alleen maar de fouten zien. Deze beginpunten neem ik mee als uitgangspunt voor het wandelen tijdens de Agreementcourse. Punten die ik fysiek wil wandelen binnen de realiteit van in Hier in elke in-, en uit ademhaling. Ik realiseer me dat ik moet uitspreken wat mij bezighoudt en dialoog aangaan. Naar bewijzen zoeken voor mijn gedachten blijft een aandachtspunt.