Dag 143 Wat vliegt de tijd....


Vandaag was ik in het winkelcentrum voor een paar kleine boodschapjes. Ik dacht morgen is het zondag, haal ik dan de rest wel. 
Een winkelmedewerker sprak ik aan op het feit dat hij erg vroeg met het binnenhalen van de voor zijn winkel uitgestalde producten. Ik sprak hem aan op het feit gedachte, gezien het tijdstip 16.50 uur, dat hij een uur te vroeg was. Jullie sluiten toch om 18.00 uur mijn vraag aan hem. Op zaterdag wel. Op zondag om 17.00 uur. Verhip zo dacht ik verwonderd, mijn weekend is inmiddels een dag korter. Wat vliegt de tijd lol.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachte dat de winkelmedewerker een uur te vroeg was.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben vanuit mijn automatische veronderstelling de ander heb aangesproken.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik het tijdstip link aan de dag.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben in het verleden dit moment te ervaren als een misser / fout die ik link aan imperfectie.

Ik stel mezelf ten doel wanneer ik in een automatische reactie iemand aan wil spreken, Ik stop en adem. Ik realiseer me dat ik in huis klusjes heb gedaan die ik effectief vond. Ik heb mezelf niet verhinderd om deze klusjes in mijn eigen tempo te realiseren. Ik stel mezelf ten doel dat ik meer vanuit verwondering in Hier zonder reactie wil reageren in dit soort
spontane momenten.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Dag 1 Luisteren is zeg maar echt mijn ding.

Woorden als topjes van de ijsberg

Dualisme