Dag 130 Mijn conflictsysteem.
 |
| Besturingssysteem binnen mijn Zelfoprecht. |
Deel 1 Zelfvergeving Vrouwelijk Ego en Moeder Matrix systeem.
Het vrouwelijk ego wordt ingesloten in het systeem van de moedermatrix, omdat het vrouwelijk ego het fundament is waarop het systeem van de moedermatrix is gebaseerd. We stellen voor, dat mannen ook zelfvergeving toepassen voor het loslaten van het vrouwelijk ego en het systeem van de moedermatrix in het onderbewustzijn en het onbewustzijn, omdat deze vergeving en die van het mannelijk ego op beiden van toepassing zijn, zowel mannen als vrouwen.
Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb aanvaard en toegestaan dat ik altijd gelijk wil, moet en zal hebben.
Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb aanvaard en toegestaan in een verlammende angst te leven om misschien 'fout' te zitten of een vergissing te maken – ik moet en zal dus altijd 'gelijk' hebben. Gelijk ten aanzien van de informatie die als energieën in mezelf actief wordt. De kern van mijn kind zijn is afhankelijkheid en verantwoordelijkheid.
Ik realiseer me dat ik met de vraag speel wanneer moet ik verantwoordelijkheid tonen, wanneer een gezonde afhankelijkheid, wanneer moet ik in verzet komen tegen de groep en wanneer het gemeenschapsleven omarmen. Rond het zevende leer ik wat verantwoordelijk zijn betekent. Rond deze leeftijd had ik mijn ervaring met de juf van de lagere school. Ik was afhankelijk van de instructies van thuis waaraan ik me conformeer. In wezen werd er gecommuniceerd pas je aan aan de volwassenen en voorkom onvrede. Want de gedachte leeft bij mijn moeder 'hoe zal de omgeving reageren'. Mijn moeder heeft dit recent uitgesproken. Je deed dat voor de buren en de klanten. Zodat het plaatje er vredig en gelukkig uitzag. Naar buiten toe. Zo dacht zij. Innerlijk werd ze verteerd door een schuldgevoel en spijt van de keuzes die ze heeft gemaakt ten aanzien van haar leven. Zij volgde de instructies op van haar vader en moeder. Instructies waaruit door anderen -haar ouders- typetjes en gedragregels ontstaan, naast de al bestaande opvattingen en regels binnen de maatschappij en cultuur cq sub-cultuur waarbinnen zij net na de tweede wereldoorlog opgroeiden.
Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb aanvaard en toegestaan te existeren in een zelfgedefinieerde categorie van de mind als polariteitenconflict en conflict tussen 'goed' en 'verkeerd'. Ik realiseer me dat door dit conflict mijn zicht op eenheid en gelijk zijn vervaagd. Er weer heen terug gaan levert een onzekerheid op. Alsof de schillen die zichtbaar worden als deel aspecten ook bekende bescherming bieden.
Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb aanvaard en toegestaan mezelf te definiëren als onnozel en onnozel angstig kind in plaats van mezelf vanbinnen uit te drukken als eenheid en gelijkheid van het leven – de expressie van zuiverheid van mij als leven – ongedefinieerd door aanduidingen als vrouw en vrouwelijk. Ik realiseer me dat mijn aanpassing aan de woorden die ik als in mezelf aanvaard heb en toegestaan mij weerhouden om deze zuiverheid als in eenheid en gelijk daadwerkelijk te Leven.
Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb aanvaard en toegestaan om altijd gelijk te willen, moeten en zullen hebben met betrekking tot wijsheid, inzicht, kennis en informatie die ik door 'levenservaring' heb opgedaan en heb verkregen uit de vrouwenfamilie, die mij is voorgegaan.
Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb aanvaard en toegestaan te geloven dat, omdat ik eenvoudig ouder ben, 'verder ben gevorderd' in levenservaring en veel 'kennis, informatie en wijsheid' heb vergaard, 'ik daarom alles weet' en het verschil ken tussen goed en kwaad en dit dan ook zal doorgeven aan de volgende generatie. Ik realiseer me dat er zijn betekent zonder oordeel zijn over anderen enkel als nabijheid aanwezig zijn en aanraken wat als inzelf aanvaard en toegestaan is zichtbaar te maken. Mijn advies aan een ander als in mijn mind construct dat niet als bindend als advies gedeeld mag worden. Een ander dient zijn deel zelf zichtbaar te maken. De nabijheid fungeert als middel om dit te bewerkstelligen als e ander dit toestaat zoals dit als in reactie als in zichzelf zichtbaar gecommuniceerd wordt. Ik mag wel desgevraagd voorbeelden aanreiken hoe ik als rol = hlpvrager bij de uitkeringsinstantie dit ervaren heb als steun en vanuit begrip dat hulpvragen risico nemen is. In risico nemen woont ook afwijzing volgt op afhankelijk zijn van een ander en daardoor kritiek.
Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb aanvaard en toegestaan dat 'ik alles weet' en omdat ik alles weet, ben ik in staat 'de kennis, die ik heb, door te geven' aan de volgende generatie. Ik realiseer me dat alles wat ik weet gedateerd is. Verlopen informatie die in de kern dood is. Als in hier belasting vormt die de realiteit misvormt door denkbeelden aan herinneringen die als in hier niet relevant binnen de context waarbinnen ze ooit als aanleiding uit observatie actief werd.
Ik vergeef mezelf dat ik niet van mezelf heb aanvaard en toegestaan te realiseren, dat dit 'ik weet alles' een eendimensionale opvatting is en niet afkomstig is uit de expressie van mezelf vanbinnen in eerlijkheid met mezelf als eenheid en gelijkheid met het leven als alles als één en gelijk. Ik weet alles zoals ik alles als interpretatie criteria binnen een context door mijn observatie heb vorm gegeven.
Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb aanvaard en toegestaan een gevoel van 'kracht' en 'macht' te ontlenen aan het kenbaar maken van mijn 'standpunt' als 'mijn opinie', wat mijn ego oplaadt. Ik denek hier aan comfortzone misvormer, waarin in mijn zuiverheid afvalligheid van een ander ik heb aanvaard en toegestaan. De shit en frustratie van een ander als voorbeeld heb gekopieerd. Binnen de zuiverheid van mijn Zelfoprecht als Leven Gewaarzijn aspecten heb geplaatst van al gefrustreerde ouders. Omdat ik nog onwetend was werd ik door het voorval op de lagere school bewust van mijn verantwoordelijkheid die totaal niet bij me paste. Door deze aspecten te beschrijven neem ik verantwoordelijkheid en pas vergeving toe. Ik was afhankelijk van informatie dat ik als besturingssysteem heb gekopieerd. Ik realiseerde me wel dat dit onjuist was. In wezen nam ik op dit moment een dubbelrol aan waarin liefde/haat – ambivalentie- beiden dualisme in een en het zelfde moment ervaren. Liefde als respect voor de regels van mijn ouders en haat dat ik mijn spontaniteit en onbevangenheid heb vervuild met informatie als uit gehoorzaamheid ontstaan – afhankelijkheid- die mij als vast genageld en passief naast de schooldeur dirigeerde.
Ik vergeef mezelf dat ik niet van mezelf heb aanvaard en toegestaan te realiseren, dat 'mijn opinie' en 'mijn gezichtspunt' zijn ontleend aan de mind volgens het patroon, waarin ik mezelf vanbinnen heb gevormd, geconformeerd en geconditioneerd in de vorm van een polariteitenconflict in de mind over de vraag wat is 'goed' en wat is 'verkeerd'. Dit conflict wordt gedirigeerd uit afhankelijkheid door autoriteit bepaald – door anderen- als in mezelf geïnterpreteerd binnen mijn Zelfoprecht. Ik bleef staan en werd passief. Ik maakte me afhankelijk van de informatie van anderen als richtlijn dat bekend werd als mijn besturingssysteem. Het systeem binnen mijn Zelfoprecht. Mijn eenheid en gelijk. Mijn Leven Gewaarzijn. Dit systeem wringt.
Ik ervaar frictie en weerstand. Mijn Zelfoprecht hierbinnen genereert deze weerstand. Mijn Zelfoprecht die is als de zon. De zon is de zon en veranderd nooit van vorm en vormt als zodanig een richtpunt binnen mezelf die mijn ego systeem bevraagd en laat imploderen op de momenten dat hiertoe aanleiding is. Zoals in een crisis ik me bewust ben van mezelf. Ik ben gekregen informatie gaan leven binnen mijn Zelfoprecht. Ik maak me verantwoordelijk omdat ik weet dat ik dit zelf aanvaard heb. Mijn ouders hebben mij nooit opgedragen dat ik ongelukkig moet zijn. Zij deden hun best volgens de informatie binnen hun systeem.
Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb aanvaard en toegestaan mezelf in deze wereld te vormen, te conformeren en te conditioneren volgens het model van de vrouw en de vrouwelijke statuur en status vanbinnen op basis van het verenigd bewustzijnsveld om in deze wereld te 'overleven'. Ik zal dan ook de volgende generatie precies dezelfde overlevingsstrategie leren en voordoen, omdat 'ik van ze houd'.
Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb aanvaard en toegestaan te 'denken' en te 'geloven', dat ik een grote hoeveelheid mensen (als schijnbare vrienden en vriendinnen) nodig heb en moet hebben, die het eens moeten zijn met 'mijn opvattingen' en 'mijn gezichtspunten' om op die manier mijn aanpassingen en conditioneringen van de mind in het conflict van wat is 'goed' en wat is 'verkeerd' te kunnen verzekeren en bevestigen.
Reacties
Een reactie posten