Dag 126 Pijn als ellende ervaren....

Oprechte zelfoprecht aanboren

Ik realiseer me dat ik door de woorden van de tranier in combinatie met zijn lach in mezelf weerstand ervaar. Ook omdat ik de term emotie koppel aan negatief geladen gebeurtenissen. Om kritiek, zo denk ik, te vermijden slik ik mijn woorden in. Ik ervaar irritatie in mezelf omdat ik de afspraak met mezelf als zelfcorrectie op dit punt, mijn woorden wel uitspreken en niet inslikken, deze correctie niet daadwerkelijk wandel waardoor ik fysieke klachten ervaar. Deze pijntjes maken me duidelijk dat ik niet in HIER, als in eenheid en gelijk aanwezig maar afgescheiden ben. Gisteren heb ik tijdens een groepsgesprek aandacht gevraagd voor dit punt. Op mijn eerdere zelfcorrectie als reflectie pas ik een tweede correctie toe. 
Wanneer ik vanuit schaamte en de angst voor kritiek op mijn bijdrage mijn woorden inslik ik stop en adem. Mijn reflectie op dit punt brengt me tot het volgend inzicht. Ik heb geobserveerd dat ik in reactie op lacherige mensen die de leiding hebben in een groepsgesprek ik in mijn kwetsbaarheid raakbaar ben waardoor ik dichtklap en licht dissocieer. Omdat ik daarop mijn woorden inslik onstaat er in mezelf negatief geladen energie, emotie angst voor kritiek en afwijzing, waardoor ik fysieke klachten ontwikkel. 

Ik realiseer me dit punt. Ik ben me hierop gaan afzonderen. Omdat ik me hiervan bewust ben en realiseer wat er gebeurt heb ik contact opgenomen met deze persoon. Het is me niet gelukt om mijn behoefeten in het moment - tijdens een eerdere bijeenkomst- kenbaar te maken. Binnen een groepsproces ontwikkel ik weerstand en heb  de doorademen techniek niet adequaat toegepast. 

Gisteren heb ik dit punt met hem dus open besproken tijdens een groepsgesprek. In de aanwezigheid van deze persoon heb ik hem ook verzocht of hij wil signaleren als hij bemerkt dat ik me even terugtrek en hier aandacht aan wil schenken. Nadat ik mijn punt heb besproken heb ik bemerkt dat de groepsleden respectvol, aandachtig, met begrip en tijd hebben genomen voor mijn punt. 

Waarin ik kon doorademen en mijn emotie vanuit oprechtheid heb ervaren en besproken. Dit heb ik gedaan zonder oordeel naar de persoon omdat ik me realiseer dat ik dit patroon in mezelf aanvaard en toegestaan heb. Omdat ik niet langer buiten mezelf anderen verantwoordelijk maak en met een negatief vingertje wijs ben ik dit punt daadwerkelijk gaan wandelen.

Daarnaast ben ik ervoor dat mensen hun gevoelgheden en reacties in relatie tot anderen eerst zelf moten onderzoeken op hun herkomst. Omdat de aanleiding als in hier actief, als gedachte, niet de oorzaak kan zijn. Omdat reacties nu eenmaal relateren aan een herinnering.