Dag 91' Essentieel bij Zelfhulp'...

'Uit de wereld van de dingen
gedestileerd
'tonen en kleuren'
als bron van interpretatie
'naar bewegen of
plezierig'.
De kern van mijn schrijfproces is dat ik wat ik in mezelf als waar ervaar - wat als in mezelf resoneert - in reactie op bijv. MIJN buitenwereld zelfbeheerst kan BEZIEN en leer 'zonder oordeel durven zijn in het beschrijven - zonder oordeel naar anderen toe kunnen zijn - daar draait het om'. In mijn beleving althans dat ik ÓÓK - eerst zonder moraal dus - de resonantie die deze woorden als in mezelf vanuit deze woorden hebben mee gekregen - want een kind denkt niet in moraal - een kind denkt vanuit zijn eerlijke beleving, neemt woorden als in hun resonantie - hoe woorden wat zij in mij teweeg brengen - deze betekenis sla ik als resonantie in mezelf op. Hieraan worden sociaal-maatschappelijk leefregels gekoppelt. Waarden, normen, religie enz. En leefregels uit het gezin. Binnen het eigen huis geleerd dient eigenlijk als cement waarmee ik de wereld in wordt gestuurd. Mijn eerlijke kind zijn echter vertaald informatie zonder moraal. Deze informatie dien ik met moraal buitenshuis -volgens de waarden en normen van de buitwereld - als kunstje en verwachting van anderen als marionetten-pop 'te acteren'. Daardoor ontwikkel ik meerdere typen. Rollen en persoonlijkheden. Dat wat ik als kind als resonantie in mezelf opneem als eerlijke ervaring overgenomen als volgens mijn KIND zijn informatie opgeslagen is zuivere informatie die ik rechtstreeks overneem uit mijn omgeving. Dit alles resoneert als in mezelf. Wat in mezelf WAS -genen- is een apart verhaal dat zeker zal inwerken op dat waarmee ik mijn voorbeelden vergelijk. Deze voorbeelden sla ik op als resonerend in mij zelf waarmee ik mijn verwachting als reactie op een ervaring of gebeurtenis vorm geef. Ik vergelijk een KIND resonantie met een voorbeeld in het heden. In reactie op een ander persoon die een vergelijkbaar traject wandelt. En vanuit zijn resonantie handelt. Nu ga ik naar mezelf kijken. 

Dan ga ik mezelf beschrijven. Mijn beleving bij de feiten in mijn leven. Alles wat ik schrijf heb ik ergens gezien en overgenomen als resonantie dat ik als informatie binnen mijn stelsel plaats waardoor en waarmee me als onbewust KIND vanuit mijn onbewuste / automatische reactie bedien. Deze reactie maak ik bewust door ernaar te kijken en deze te beschrijven. Thuis op een notitieblaadje, zoals in mezelf als KIND resoneert schrijf ik kut, lul mem woorden. De zogenaamde schuttingtaal woorden. Naar buiten toe gedraag ik me volgens de geldende regels. Daar stop ik dus mee omdat ik me dan anders beschrijf als dat wat er in mij resoneert. Ik kan me alleen ergens aan verbinden als ik ik dit doe vanuit  DEZE eerlijkheid die mijn fundament is was. Ik beschrijf nu DUS de bedoeling ACHTER dit schrijfproces. 

Mijn reacties op situaties die ik als resonantie in mezelf als mind heb opgeslagen. Dat is wat ik beschrijf. Ik wil anderen niet schaden maar af en toe komen er neigingen in mij bovendrijven die ik heb opgeslagen. Dat moet er uit mensen, Dat is zooi wat ik me zelf heb geplaatst waar ik vanaf wil. Echt. Leuk he ik heb als kind gewoond in ECHT. Een van de grootste oppervlakte gemeentes van Nederland. Waar ik tot mijn negende heb gewoond. Tegenover een speeltuin. Achterons weilanden. Bosgebieden met een ven. Waar we als kind gingen schaatsen. In de bossen hutten bouwen. Daar heb ik wat erin mij resoneert opgeslagen als omgevingsinformatie. 

Daar ben ik opgegroeid en heb er ook schuttingtaal geleerd. Om de goede vrede te bewaren. Uit aanpassing en respect voor anderen ingeslikt taal gebruik. Dat IK als kind in woorden en zinnen naar gedachten heb vertaald waaruit emoties en gevoelens ontstaan, die ik naast ijn eigen KIND zijn heb geplaatst waaruit ik mijn huidige reactie filter als reactie op mijn buitenwereld. DUS wat resoneert is wat mij eert. Als in mezelf opgeslagen, als in mezelf toegestaan als in mezelf aanvaard. Dit is geen vrijbrief of toestemmings verklaring trouwens. 

Nu snap ik mijn weerstand tegen de verklaringen. Mijn bindingsangst. Ik kan pas ergens in toestemmen als ik mijn eigen stem spreek. Mijn stem heb ik weg gegeven uit loyaliteit aan mijn opvoeders. Omdat zij hun best doen. Zij willen het beste voor mij. Dat heb ik zo altijd gezien en als zodanig en dienstbaar aan hun goede wil gezien en bezien. Zo heb ik mijn wereld gezien. De mensen. De natuur. De goedheid in mensen is in alle mensen aanwezig. Dak kan als KAN aanwezig. KAN als goedheid in mensen aanwezig. Dit in drie woorden is mijn verklaring. Dat heb ik altijd geweten vanuit mijn wezen. Mijn wezen heb ik gevuld met mind waarin ik zelf heb toegestemd en heb aanvaard.


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik gelijkwaardige uitwisseling uit vergelijkbare ervaringen wat een belangrijk hulpmiddel is gebleken om een gedeelde achtergrond in beeld te brengen (common ground) - de rol van ervaringsdeskundige verbind aan de lacherige houding van een moment alsof ik dit gedrag van een ander kan bepalen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben voor anderen te bepalen. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat anderen voor mij bepaalden. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn zelfregie uit handen heb gegeven. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik door mijn aanpassings gedrag dit ook van anderen verwacht als in hun reactie richting mij. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn denken automatisch koppel aan toestemming krijgen van anderen en hier mijn waardering en erkenning aan koppel. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn schrijven heb ervaren als een verklaring afleggen om te mogen zijn en verwar met verklaring afleggen aan anderen om te mogen zijn wie ik ben. Ik verklaar me ergens aan en verbind mezelf ergens aan omdat ik hier in toetstem niet om toestemming van anderen te krijgen voor mijn keuze.

IK vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn mogen zijn laat afhangen van mijn toestemming die ik toeken aan mijn keuzevrijheid. Ik aanvaard dat mijn keuze vrijheid aan mij is toegekend aan mij bij mijn geboorte en dat ik hierin aanvaard en toegestaan welke betekenis ik aan gebeurtenissen en als ervaringen als in mezelf als in mijn mind heb opgeslagen. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik er vanuit ga dat ik mijn eisen die ik aan herkenning koppel verbind aan herkenning die vaak maar een half woord nodig heeft, biedt erkenning en begrip voor de eigen situatie en kan de moed geven om eigen mogelijkheden te gaan verkennen, als vaardigheid in mezelf aanwezig verbind aan anderen waarvan ik deze herkenning in hun benadering jegens mij als verwachting koppel. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn loyaliteitsconflict aan andere verbind en dat hieruit mijn verwachting dat anderen dienen te zijn zoals mijn verwachting in hun gedrag dient te voldoen aan mijn norn. Ik vergeef mezelf toegstaan en aanvaard te hebben dat ik mijn reactie naar andere ervaringsdeskundigen erg kritisch ben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat  'De ED' ik verwar met een typetje. Een model waaraan ik alle ervaringsdeskundigen verbind. Ik aanvaard dat wat ieder mens brengt zijn eigen ervaring is zijn beleving van zijn ziekte en herstelproces is en hierdoor zelf scherp blijft en kan onderscheiden tussen inhoud en proces. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachten kan vanuit Zelfbeheersing reflecteren en is door scholing deskundig op het gebied van het proces van herstel DOOR het verkennen van de eigen belevingen, mijn beleving hieraan, op een ander plak als een etiket met daarop mijn voorwaarden en mijn verwachtingen. 

Want ik aanvaard dat bij methodische zelfhulp, wat ik als in mezelf en als mezelf doe, een ander dit ook zo doet. Met dit inzicht en vanuit deze motibatie de ervaringsdeskundige een beroep op de eigen kracht van de ander doet, zonder deze voor een ander in te vullen. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik denk niet in te vullen voor een ander maar wel nog voor een ander dit doe omdat ik een verwachting heb hoe een ander dient te reageren in reactie op mijn reactie.

De gedachten die me vandaag bezig houden zijn dat ik me laat naaien. Dat ik genaaid wordt waar ik bijsta. Een van de hansworsten lacht om mijn woorden en zegt met een grijns in reactie op mijn uitspraak waarop ik hem vraag waarom lach je eigenlijk: ‘ja uit leedvermaak' ik denk en ervaar mezelf hierdoor als sukkel’. Deze laatste reactie is van mij en ook al die andere woorden die ik kies. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat door zijn houding, zijn mimiek en lacherigheid ik mezelf als sukkel ervaar en iemand die er niet toe doet.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben datals ik me weer aanpas aan externe macht van de organisatie dit mijn aanpassing is. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn belangen niet met organisatie belangen moet verwarren. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat alle ervaringsdeskundige medewerkers die ik ontmoet hun afspraken niet na leven. omdat tijdens mijn aanmelding aan de hersteltraining het is mis gegaan. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat automatisch toezeggingen dat ik gebeld wordt: ‘gebeurt niet’, de toezegging: ‘een e-mailadres sturen gebeurt niet’, tot twee keer toe meemaak aan de ervaringsdeskundigen koppel.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben een organisatie aan mijn frustratie te koppelen en mijn mening over de herstelbeweging en haar houding zoals ervaringsdeskundigen ziet in haar folder totaal niet relevant is voor mijn reactie.

Ik verbind me aan wat ik hier beschrijf en zal mensen die hulp nodig hebben benaderen vanuit mijn visie: geven, geven, geven wat ZIJ nodig hebben vanuit hun gekwetste eerste levensjaren. Betrouwbaarheid en zeker niet lachen vanuit leedvermaak en op zijn minst excuus aanbieden als gelijken. Wat deed ik,  ik ging mijn verontschuldigingen aanbieden.

Ik vergeef mezelf dat ik in mijn stelsel heb toegstaan en aanvaard de gedachten dat ik de goede vrede dien te bewaren en me hiervoor verantwoordelijk maak en de schuld - het gedrag van anderen op mijn schouders pak als mijn verantwoordelijkheid. Ik distancieer me hiervan. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn participatie als gevoel en emoties in deze gedachten. Ik ervaar hierdoor als in mezelf opgenomen informatie interpretatie kotsneigerig, walging, bruut en lomp waardoor ik medelijden krijg met deze mensen. Dat ze zoveel gevoel en inleving missen dat vanuit walging anderen bejegenen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachten door het clowntje te zijn anderen te beschermen. Door niets te zeggen. Aanpassen an hun zieke neigingen en doodsimpel de andere kant opkijken als zij aangesproken worden op hun gedrag of de relatie beeindigen omdat het in hun straatje niet past. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik particpeer in deze gedachten en daardoor berusting ervaar in het feit dat ik dit stadia als in mezelf kan zien en dat ik in mijn schrijven erg vaak nog op anderen focus alsof zij nog steeds verantwoordelijk zijn voor mijn welzijn. Een beetje onnozel mijn gedachte en wel goed dat ik dit inzie. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat bij het zien van een punt van berusting als in mezelf, als vaardigheid om anderen tot steun te zijn, er ook het punt onnozel als woord in mij opploept - alsof ik onnozel automatisch koppel aan berusting. Omdat ik mezelf toestem mind zijn in als berusting onnozel opploept. 

Ik vergef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben onnozel koppel aan berusting - omdat ik in berusting een vaardigheid zie en in mensen kan onderscheiden als kans voor transformatie omdat er altijd kansen zullen zijn. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben altijd nog er een kans is als mens om na een inademing - uit te ademen. Zolang je adem in je hebt heb je Leven in je als mogelijkheid om dit voor jezelf vorm te geven. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben gedoseerd boosheid te ervaren die me uit mijn berusting en aanpassing uit angst voor kritiek moet trekken als een soort brandstof die me uit mijn kuiltje moet trekken. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Dag 1 Luisteren is zeg maar echt mijn ding.

Dualisme

Woorden als topjes van de ijsberg