Dag 90 'Realistisch mijn gedachten zien die compleet in mezelf als van mezelf zijn - erkennen'.

Zolang ik een gedachte heb over iets of iemand ben ik niet te vertrouwen om te doen wat het beste is voor iedereen. Hiermee ben ik het eens. Ik ben ook van mening dat ik nu de verklaringen beter kan inschatten. Ik ben mijn vrijwilligersplek kwijt geraakt. Ik beschrijf dit in deze blog die ik voorbesproken heb met Sylvie en waarop zij mij de volgende feedback heeft gegeven.

"X heeft op mijn argumenten uit eigen initiatief mij toegezegd dat hij mij gaat bellen nadat ik toelating heb gedaan voor de opleiding. Ik aanvaard dat ik zelf niet meer heb gebeld. Ik heb bewust gewacht om te onderzoeken of X mij zou bellen. Ik geef hem controle over mijn vrijwilligers plek. Als ikzelf graag hier wil werken moet ik zelf initiatief nemen en X zijn toezegging hiervoor niet verantwoordelijk maken om niet te contacten."

De afspraak was kennelijk niet duidelijk genoeg want nu blijkt dat een bepaalde maximale aanwezigheid een vereiste is, misschien dat ook X dat nu pas voor het eerst ziet. Probeer duidelijk en zoveel mogelijk wat je ervaart aan reacties/meningen/emoties/gevoelens/backchat in de zelfvergevingen te plaatsen. Je ervaart best heel veel in deze gebeurtenis en je kan je reacties, gedachten etc. bijvoorbeeld onder elkaar in een rijtje plaatsen en op elke reactie/mening/emotie/gevoel/backchat zelfvergeving toepassen. Bijvoorbeeld ook op je beschuldigingen aan het adres van X in zelfeerlijkheid bekijken en vergeven, onvoorwaardelijk.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachte dat ik X verantwoordelijk maak om mij te bellen ondanks het feit dat hij mij dit op eigen initiatief heeft toegezegd.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn verantwoordelijkheid en controle voor deze vrijwilligersplek uit handen heb gegeven en me onderschikt maak aan mijn situatie en nu risico’s neem die onnodig zijn.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik door zijn abstinentie om mij te bellen ik  me als in mijn gedachte als niet gezien en serieus genomen ervaar omdat we een duidelijke afspraak hadden. Deze gedachte word vergezelt met mijn denk feit dat X volgens afspraak niet de moeite neemt om mij te bellen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat X mij niet de moeite vind om te bellen en mij met een sms deze boodschap brengt en dat ik de gedachte krijg dat ik ongewenst ben binnen de organisatie. In deze boodschap zit tegenstrijdigheid door het feit dat X het ook jammer vind.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik niet gehoord ben door mij niet te contacten volgens afspraak nadat ik toelating heb gedaan voor de opleiding en ondanks mijn uitleg en openheid niet gehoord ben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik in het verleden en afgelopen weekend nog mijn gedachte heb uitgesproken dat ik vaak met een sms afspraken heb afgezegd. Ik realiseer me dat ik mensen niet te woord heb gestaan, niet fysiek aanwezig was en uitleg heb gegeven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik me eigenlijk als nooit gezien heb ervaren in mijn leven en dat ik als kind aan mijn lot werd overgelaten. Dat er nooit overleg was en excuus voor gedrag van mijn opvoeders. Ik realiseer me dat ik deze gedachten heb aanvaard en toegestaan. Ik doe X tekort door hem verantwoordelijk te maken voor mijn gedachten omdat ik verwacht dat hij mij gaat bellen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik kansen verspeel door laconiek en onverschillig af te wachten op een telefoontje voor deze vrijwilligersplek waar ik gesproken heb met de directeur over een eventuele stageplek voor tijdens mijn opleiding. Ik realiseer me dat deze kans een kans was die ik heb laten schieten omdat de samenwerking inmiddels is opgezegd. Ik had meer initiatief, motivatie en verantwoordelijkheid moeten tonen en wederkerigheid.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik kansen krijg en deze weer om zeep help. Ik zet dit zelf in gang door te reageren op de vacature, ik ga in gesprek, ik maak afspraken en zeg deze vervolgens weer af met redenen. Ik realiseer me ook dat ik onderzoek hoe ver ik kon gaan en als een soort test kijk ik of ik gezien word en erkent om wie ik ben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mensen test op hun loyaliteit. Als mensen niet reageren word ik onverschillig en laconiek en liet ook deze kans versloffen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat door te participeren in de gedachte en deze zie, de gedachte dat ik me niet gezien voel, dat er geen mondeling face to face overleg was ervaar ik teleurstelling , angst en verdriet.

Ik krijg als backchat een herinnering dat ik als kind alleen op pad werd gestuurd naar de boer waar we alle ramen hadden ingegooid waar ik op aandringen en commando van mijn moeder heen moest om mijn excuus aan te bieden. Ik heb toen tegen mijn moeder gezegd dat ik naar de boer was geweest en ben door gelopen en niet gegaan uit angst voor klappen.  Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik toen tegen mijn moeder een leugentje om bestwil heb gebruikt omdat ik angstig was voor klappen van de boer. Deze angst geeft mij een kloppende gevoel in mijn keel en buikstreek.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik uit angst en om een leugentje voor bestwil vaak uit angst en verantwoordelijk zijn voor mijn gedrag ben weggelopen. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik een beeld vorm van mezelf waar verantwoordelijkheid uit blijkt wat ik niet altijd heb geleefd en gewandeld in mijn handelingen. Sinds ik therapie volg, mijn ervaringen en automatische reacties beschrijf realiseer ik met vergeven eerlijk en oprechtheid als in mezelf toegestaan en aanvaard door te vergeven. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik gedrag van anderen veroordeel, niet bellen en een sms sturen, en dit zelf deed. Ik veroordeel gedrag van anderen dat ik als gedachten zelf leef. Ik ervaar door deze gedachte te beschrijven een vergelijkbaar gevoel van onrust in mezelf. In mijn keel, in mijn armen en benen. Een gevoel van beklemming dat ik door de vier tellen adem techniek toepassen een stabiel gevoel daarvoor terug ervaar.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat mijn teleurstelling een onrealistische verwachting is en krom omdat ik deze verwachtingen en teleurstelling zelf als emotie en gevoel als in mezelf genereer.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat iedere gedachte in de vorm van een beschuldiging en vorm van misbruik is en anderen veroordelen, ook X, wat in mezelf als van mezelf wil vergeven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik oneerlijkheid creëer als in mezelf in reactie op anderen en me niet altijd relaiseer dat ik mijn mind aan de praat breng en dit wil vergeven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn verantwoordelijkheid om anderen te veroordelen hiermee een vorm van ongelijkheid i de wereld zet als in mijn uiterlijk gewaarzijn waarneem als in anderen dat in werkelijkheid en feitelijk dus van mezelf is.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mij afhankelijk maak van het initiatief van anderen waardoor mijn leven als mind stil staat. Wil ik hierin verandering brengen dan zal ik in beweging moeten komen.

Als zelfcorrectie zal ik moeten staan als in eenheid en gelijk voor alle leven. Ik heb inmiddels zelf contact opgenomen met de organisatie X door een email te sturen met het verzoek tot een mondeling face to face gesprek. Ook bij de stageplek organisatie heb ik een email gestuurd. Daarnaast bezoek ik wekelijks een herstelgroep waar in openheid ik deze zaken ook bespreek.