Dag 83 'Wat een teringzooi - ruim je eigen afval op.'

Emotionele onrust ontstaat in het verschil en in de afwijking van mijn verwachting, tussen mijn vraag en het aanbod. Mezelf geluk gunnen betekent mezelf toestaan en aanvaarden dat ik de producent ben van de zinnen die ik samenstel uit de woorden zoals die liggen opgeslagen binnen mezelf. In de afwijking tussen het aanbod en mijn vraag onstaat onrust. Onrust en afval zijn negatief geladen. Met regelmaat bezoek ik een groepje. Het thema dat we vanavond bespreken is het aanbod tot lidmaatschap en de vraag die ik mezelf stel is of ik gebruik wil maken van de mogelijkheid en als lid geregeld bijeenkomsten wil bijwonen. Momenteel volg ik binnen deze vereniging verkennings bijeenkomsten vanuit de gedachte dat ik me kan verdiepen in de visie en me hieraan vrijwillig wil conformeren. Een groep waar leden elkaar aanspreken als vriend en vriendin. Groepsleden die bijeenkomsten en samenzijn momenten organiseren. Waar we allen leerling zijn en elkaar vanuit eenheid en gelijkheid spiegelen en bevragen. Afhankelijk van onze vraag voeding krijgen uit de informatie die gedeeld wordt.

Op weg naar huis bezoek ik een Donor-kebab tentje. Waar van die donkere Arabisch lijkende mannen werken. In opzichtige te heet gewassen oranje WK T-shirts gekleed. Met van die grote overhangende gefronste wenkbrauwen. Zo groot als zonnewering boven een terras waarop wel 200 stoelen en 50 tafeltjes kunnen staan. Mijn eerste indruk.  Het barst hier binnen vooral met van die donkere typetjes. Je kent ze vast wel. 

Kleine ventjes met in verhouding te grote zwarte wenkbrauwen dus. Wild armen gebarend springerig benend druk speculerend vanachter de Kebabtent vitrine. Waarin koeltjes een gedachte zoals IJskoude-ijsklontjes ogend vers vanuit rust gesneden in bakken geëtaleerd plakjes tomaat, vers gewassen sla, halve rondjes olijf, maantjes ui, naast flessenvol in kleur wit en rood voor gebruik gereed ‘vette knoflook en pittige saus’ bruikbaar als eenheid of in combinatie in verscheidenheid gecombineerd samen binnen één broodje vlees bereid of als garnering verwerkt te wachten. Achter de bedienden staan grote stalen spiesen met daaromheen geregen’ vet druppelend kip,- en runder-kebab. Heerlijk gekruid sappig gespietst vlees. In ieder geval oogt deze product presentatie smakelijk. 

Inmiddels waterbekkend, sta ik voor de keuze, alvorens ik in de trein stap, wel doen niet doen mag dit in de trein gegeten worden ruikt het niet te sterk heb ik nog voldoende tijd wel doen niet doen sta ik mezelf dit toe vegetariër of vlees één of twee broodjes. Wat zal ik doen? Straks knoei ik in de trein en maak ik de bekleding smerig. Of er komen vlekken op mijn kleren van de vette maar overheerlijke saus.

Nadat ik met mijn broodje kip de trein binnen stap zie ik de grote puinhopen troep die de vorige passagiers hebben achter gelaten in de op enkele reizigers na - lege intercity richting Amsterdam. Bah gadverdamme zeg - wat een zooi. Wat een afvalberg. Tijdschriften, banaanschillen, lege koffiebekers, kranten, een ob, gatver wat een teringzooi. Van het ene uiterste in het andere ene uiterste. Tussen mijn vraag en het aanbod ligt een wereld van troep. Zijn er stakingen en is dat reden om je troep te laten slingeren. Het lijkt hier wel een varkensstal.

Mijn vraag en eerste gedachte: Ik wil rustig zitten in een schoon treinstel waarin het fris ruikt. Waar de passagiers niet te luid spreken en hun telefoon gesprekken zachte toon voeren. Waar ik de mogelijkheid heb om in alle rust te genieten van mijn broodje. Waar ik mijn gespreksavondje kan overdenken. Waarin mij als betalende klant door andere passagiers mijn keuze mogelijkheid is ontnomen om met mijn 40% korting ritprijs abonnement volgens mijn verwachting mijn schone treinreis te maken.

Morgen hoe zelfvergeving wandelen van hoe zelfvergeving toe te gaan passen.