Dag 79 'Autonome mensen roepen weerstand op'

vieze ogen observeren

Mijn aandachtspunt ligt in het feit dat ik mensen die autonoom zijn beoordeel als in hun uiterlijk gewaarzijn dat bij mij jalousie oproept. Mensen die hun stem laten horen. Mensen die zich vrij bewegen binnen groepen. De gangmakers. Degenen die aandacht krijgen. In mijn beleving en zonder moeite, ogenschijnlijk heel gemakkelijk waardering en erkenning krijgen. Geliefd worden door de aandacht die ze krijgen. Deze mensen voldoen. Dit soort mensen, 'zij zijn beter'. Beter in wie ze als mens zijn. Mensen met een eigen stem. Autonoom en zelfstandig. Die een baan hebben en daardoor tevreden zijn. Zij doen mee. Werken tot 17.00 uur. Gaan naar huis en het gezin. Eten samen en doen hun hobby’s of oefenen andere bezigheden waaruit zij voldoening halen en hun eigen erkenning. Hun leven loopt op rolletjes. 

'Observatie' is 'Alles dat ik 'Geloof. Dat zijn Gedachten. Dat zijn al mijn herinneringen.' Alle dingen waar ik een 'Structureel Ontwerp' aan heb gegeven, als een beschrijving van mijn wereld', is een 'Observatie'. Want het heeft "Alleen" betrekking op mezelf en niet op iedereen. En daarom is het slechts een 'Observatie'. Het is niet de 'Realiteit', omdat de 'Werkelijkheid' 'Iedereen' inhoudt of niet? Dat is onbetwistbaar.

Vandaag stond ik op straat in de buurt van een winkel waar drie mannen met elkaar in gesprek gingen. Luidkeels van gedachten wisselend en open en bloot communiceren. Aandacht vragend. De roep om autonomie. Zelfstandig staan en luidkeels je verhaal doen en iedereen mee laten luisteren. Een beetje deviant weliswaar. Vroeger waren deze mensen die dit gedrag vertonen klanten in onze zaak. Mijn oma was van mening dat mensen maar rustig dienen te doen. En dat gekus en omhelzingen in het openbaar vond ze ook maar niks. Dat gefriemel zo noemde mijn opa dit en mijn moeder moest er ook al niets van hebben. Aandacht en affectie ging ik later verwarren met seks.

Dat ik in mijn reactie het beginpunt omzeil, mijn reactie als mijn ervaring rond het punt van ontstaan van de reactie, het punt dat dit activeert als reactie op wat hier onder ligt, want feitelijk onthult dit punt het psychische beginpunt. Voor dit punt onstaat de energetische lading. Voor het beginpunt opfloept als een plaatje, daar ligt de ware oorzaak en op dit punt zelfvergeving toepassen.

Ik bedoel, ik heb zo vaak een terugval gehad en mezelf toegestaan, laten meevoeren in de ervaring van schaamte, uit angst om negatief geëvalueerd te worden door anderen.  Ik zet dit proces, de productie negatieve lading zelf in gang. Het beginpunt waar deze reactie als emotie ontstaat aanpakken is van essentieel belang omdat ik dit punt dien te vergeven om mijn mind machine te stoppen. Het startpunt van deze mechaniek als reactie op situaties waarin ik de angst ervaar in mezelf dat ik iets aan het verliezen ben in mijn wereld en realiteit en wanneer ik de mensen in mijn omgeving wilde manipuleren om ervoor te zorgen dat ik krijg wat ik wil en dat mijn realiteit verloopt zoals ik het verlang. Maar wil ik nu daadwerkelijk gaan staan, dan dien ik iets compleet anders te doen. Iets onbekends. En wat onbekend is roept angst op. 

Onbewust omdat ik dan geen houvast meer heb zoals ik gewend bent. Vanuit gewenning en verslaving, slaaf van mijn gewenning hou ik voor het gemak eraan vast. De mannen waren inmiddels rustig om dat ik een wandeling heb gemaakt. Samen met mijn softijsje liep ik een eindje. Waar ik een bekende heb ontmoet. Op de hoek van de straat hebben we samen een praatje gemaakt. Over zijn hoge ziektekosten. Het eigen risico dat er jaarlijks voor hem en zijn partner in hun begroting inhakt. Dit in combinatie met hun zorgpremie en therapie kosten eigen bijdrages. Dat is de fuck als je afhankelijk bent van zorg zegt hij bijna met tranen in de ogen. Het wordt echt tijd voor verandering in basis inkomen dat mensen hun zorg krijgen en een leven kunnen leiden zonder onnodige zorgen. Omdat ik wegliep van de herrie van de kerels had ik een praatje dat zinvol is. Met elkaar in gesprek gaan en ervarin uitwisselen en elkaar tot steun zijn kon in dit moment. De realitiet dat de werkelijkheid iedereen inhoudt is een weg om te gaan richting in eenheid en gelijkheid leven voor allen mogelijk maken.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik anderen laat bepalen vanuit mijn observatie van de werkelijkheid en wegloop voor herrie van volwassen mannen. Ik kan ook doorademen en door mijn weerstand die uit ergernis aan herrie ontstaat. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ergernis frustratie oplevert. Irritatie over het feit dat ik geleerd heb dat herrie not done is. Dat ik de mening van herrie deel met mijn opvoeders. Ik wil dat we de goee vrede bewaren en rustig spreken zonder veel geluid te maken. Ik realiseer me dat en vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik voor anderen de hoogte van hun decibel productie niet bepaal.  

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik me de laatste dagen raar voel omdat er veel verandering zijn waar ik mee om wil gaan als in de realiteit zoals die zich aan me voordoet. Ik was op de begraafplaats waar ik een rondje heb gemaakt. Op een bankje heb gezeten. In het zonnetje. Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard de realiteit te ontvluchten en als observant van mijn herinneringen, mijn denkbeelden en negatief geladen energie in de ogen kijk, blijf wandelen en staan, blijf schrijven en worstelen met mijn teksten die erg lang zijn met momenten maar ik moet schrijven zonder dwang te ervaren omdat het uit mijn vingers knalt. Ik vergeef emzelf toegestaan en aanvaard te hebben te lang als observant en als toeschouwer mijn mezelf heb benaderd in de rol van observant die als dirigent mijn leven heeft beheerst. Als mensen me nu vrgane of ik een afspraak wil maken voor een activiteit zeg ik niets toe omdat ik waaraan ik me nu conformeer mij voldoende werk geeft en uitdaging in die zin dat ik meer sta in hier.