Dag 73 'Vinger aan de pols houden en opletten'.

Mijn reacties beter observeren
alvorens reageren...

Ik bespeur dat afwijzing binnen mijn mind en in mijn beleving dominant aanwezig blijft. Dit als in reacties als in mezelf. Reacties die ik in het contact met anderen actief maak. Reacties in mezelf waarin boos zijn zit waarop ik als ontlading van deze energie impulsief tot handelen wil overgaan. Mijn reactie en de energie die ontstaat wil ik ontladen. Impulsief in energie die ik in het verleden heb vertaald als fysieke reactie in gedrag. 'Oeps',  zo denk ik ook, maar dit kan niet de bedoeling zijn. Ik blijf de vinger aan de pols houden. Mezelf controleren. Dagelijks oprecht controleren waar mijn reacties door ontstaan. Doelmatig blijven schrijven, vergeven en mezelf corrigeren waardoor ik in mijn reacties méér zelfbeheerst wordt. Hierdoor ben ik me bewust van het feit dat de in mijn stelsel aanwezig mind weer actief is. Een systeem dat door de ervaringen gedurende mijn leven heb overgenomen uit observatie. Datgene wat ik vanuit mijn wezen als Zelfoprecht in mezelf meedraag. Beiden wonen naast mezelf in mezelf. Beiden zijn deel van mij. Dit inzicht geeft mij rust. Dat ik naast onrust door dit inzicht rust kan ervaren. Beiden als delen van mij. 

Niet als tegenstelling van elkaar. Delen die willen uitsluiten, het ingrediënt waardoor DUS ongelijkheid ontstaat. Nee wel als bewijs dat beiden in dit moment deel zijn van mezelf en als deel fungeren als opmaatje van Zelfoprecht Leven in HIER, als in eenheid en gelijk. Logische stappen waardoor ik beter in beeld kan brengen wat er onder mijn reactiepatroon schuil gaat. Waarom ik reageer zoals ik reageer. 

Vandaag was ik op het strand waar ik bekenden tegen kom. Twee mensen die mij vrolijk en uitbundig begroeten. Kom erbij zitten een van hen in zijn reactie spontaan. De ander lacherig omdat de ander wel heel vriendelijk reageert op mijn aanwezigheid, waarop ik vervolgens denk dat de ander dit vervelend vind. Om het simpele feit dat alle aandacht naar mij gaat en niet naar de hem. Echt een dramaqueen. Wat een vervelend type. Reacties die volgen op mijn eigen gedachten.

De aandacht van de ander aan mij. Waaruit ik veronderstel dat de ander dit als tekort ervaart. Het gedrag van de een dat bij de ander verkeerd valt. Gedachten binnen mijn systeem. Ingewikkeld als ergens in mijn ontwikkeling opgepakt. Aanvaard en in mezelf toegestaan. Deze manier van werken - overdenken - beschrijven - mezelf beschouwen - geeft me een gevoel dat ik zelf verantwoordelijkheid neem.

Binnen mijn mind/gedachte ben ik in de veronderstelling dat de ander door het gedrag van de ene kriegelig en afwijzend reageert op mij. Dus het gedrag van de ene gericht aan de andere, wat een reactie naar mezelf is geworden, maakt anderen verantwoordelijk voor mijn gedrag? Maar omdat ik me niet stoor aan het het gedrag van beiden er niet niet aan stoor loop ik verder. Mijn veronderstelling dat de een niet voldoende aandacht krijgt en daardoor het gesprek vervolgd en mij negeert ontstaat hierdoor.

Als reactie dat anderen mij onbelangrijk vinden en mij over het hoofd zien. Eregens opgepakt in een ver verleden maakt mijn gedrag van NU begrijpelijk waarop ik maar weer weg loop. En alles wat ik hier schrijf wordt door iemand buiten mezelf ingetoetst. Lekker makkelijk. Hahaha. Een beetje typen en likes halen op facebook en blijven weglopen. De zelfcorrectie is dus, dat door bewust beschrijven de volgende stap ook gaan toepassen. Uiteindelijk als staan in HIER.

Nu zijn degene die ik hier beschrijf. Zijn in mijn toepassing. Wat ik me hardop afvraag is in mezelf kijken en met dit schrijven mezelf afvragen. Ik onderzoek mezelf. Als in mezelf waar mind en Zelfoprecht samen zijn. 

Ik vergeef mijzelf niet toegestaan en aanvaard te hebben te zien/begrijpen/realiseren dat ik zolang ik mijn reacties van afkeer onderdruk ik me zelf niet kan zal kunnen uitdrukken als de levende expressie van mijzelf. Afkeer dat de anderen een andere kant uitkijkt en mij daardoor doet negeren. Hierdoor ontstaan impulsieve gedachten als reactie op zijn / hun reactie. Gelijktijdig denk ik in combinatie met deze reactie aan iets anders. Ik ben niet waard te zijn. Ik gedraag me daarop maar destructief. Dit is de inhoud van deze gedachte. En als anderen beginnen te lachen of mij negeren voel ik de bevestiging dat ik niet mag genieten.  Genieten kan alleen als ik voorbij mijn weerstand als reactie van mijn mind – ga doorademen – en deze energie als adem ontlaad – en niet als reactie vertaal naar destructief gedrag.