Dag 62 'Een bewuste eerlijke keuze maakt plek voor dialoogwaardigheid'.

In mijn wezen ligt negatief geladen energie
in de vorm van angst en boosheid opgeslagen.
deze energie vertegenwoordigt het rode smoeltje.
Wat ik echter wil is vanuit geweldloze communicatie
 mensen bejegenen. Dat lukt me goed.
Ik ben me bewust van mijn reactiepatronen
waardoor ik er iets aan veranderen kan.

Lang heb ik me om de goede vrede te bewaren aangepast aan mijn omgeving. Daardoor ging zich in mij negatief geladen energie in de vorm van walging, me onderschikt maken aan mijn negatieve energie waardoor deze toeneemt en ik fysieke klachten ontwikkel. Ik werd vanmorgen wakker met een bittere smaak in mijn mond. Omdat ik me aanpas aan iets in mezelf dat negatief geladen is waardoor ik oneerlijk ben tegen mezelf en in mijn wezen deze externe reactiviteit in mezelf toelaat. Deze reactiviteit vertaald zich later naar boosheid en onmacht gevoelens omdat het hondje van beneden zit te keffen en harde geluiden produceert. Ik pas me dus aan - aan de harde geluiden die ik vanuit de benedenwoning beluister – opvang en bewust observeer. Door mijn innerlijk gewaarzijn van het hondje dat ik hoor blaffen en de harde geluiden die de keffer produceert realiseer ik me dat deze harde en scherpe geluiden mij intens raken.

In mijn reactie hierop ik fysieke klachten bloot leg die. Mij ervan bewust maakt doordat ik met een bittere smaak in mijn mond wakker ben geworden. Deze klachten bevinden zich ter hoogte van mijn borst, knieën en benen. Ik heb de indruk dat ik de laatste weken veel ballast aan het versjouwen en aan het loslaten ben. 'to-do' regel dingen in mijn hoofd. 'Ik denk dat ik beter een planning kan opstellen'. Naast deze fysieke aanslag ben ik in gedachten binnen mijn mind met allerlei andere projecten bezig.

Naast gedachten zoals zaken in gang zetten en communiceren – mijn herstel verhaal afschrijven – sporten – gezond eten – leuke activiteiten verwerken die plaats vinden – mensen die ik ontmoet – mijn verhaal schrijven via Dip – en het toelatingsgesprek –  vrijwilligers werk- een griepje - houden me naast het keffende hondje die me eigenlijk wakker schudt bewust en onbewust bezig. Wat ik me eigenlijk realiseer is dat al die drukte zich in mijn mind afspeelt.

Ik realiseerde me dat de hond aan het keffen en blaffen was nadat hij op het balkon werd gezet. Vanuit een andere woning klonk een andere keffer. De twee gingen zogezegd in gesprek met elkaar waardoor het blaffende geluid toenam. Omdat ik ook een gevoel van onmacht heb ervaren - omdat het hondje alleen werd achtergelaten door zijn baasje. Naar aanleiding van zijn geblaf 'heeeellllppp ik wil naar binnen' ik en boos, gelijktijdig verbaasd vol onbegrip was omdat men zijn huisdier overlaat aan zijn omgeving waar anderen dieren op elkaar reageren. Hij keek niet om naar zijn huisdier. Dat is mijn beginpunt dat mij in mijn wezen triggert- mij  dirigeert en aanzet tot deze reactie. Gelijktijdig roept dit ook angst op omdat ik volop bezig ben om mijn territorium te onderzoeken en vorm te geven. Dit verhaal heb ik beschreven binnen mijn herstelverhaal.

Waarom ik zo reageer is omdat de hond achter wordt gelaten op het balkon - reageert op zijn omgeving waardoor geluiden worden versterkt - ik terug denk aan onze herder die ook alleen achter een gesloten deur blaffend te wachten zat. Ik weet dat ik op de blafferd van de benedenbuur licht verbaal agressief werd. Vroeger werd ik door onze herder grommend begroet bij het betreden van zijn ruimte. Het gaat over ruimte innemen realiseer ik me nu tijdens het schrijven. Ruimte innemen mijn intuïtie – dat reactieve negatief geladen energie informatie in mezelf bevat - communiceren en vergeven en door mijn ongenoegen door de overlast aan mijn buitenwereld kenbaar te maken.

Een correctie voor mezelf is dat ik ten eerste me bewust ben van deze energie die in mij negatief geladen is waardoor ik fysieke klachten ontwikkel. Via de intercom heb ik het baasje van de benedenhond gesproken en verzocht dat hij iets gaat doen aan het geblaf van zijn keffende viervoeter. Met een buurvrouw heb ik mijn ervaring gedeeld die me op het hart heeft gedrukt – rustig jij he!!! Ik maak mijn ding bespreekbaar en erken mijn ladingen binnen mijn systeem. Ik maak ruimte en wat ik belangrijk vind aangeef ontstaat er in mij rust en begrip. Niet alleen omdat de benedenbuur op zachte aard meewerkt en zegt is goed ik zal er iets aan doen. Ik ervaar dit omdat ik mijn negatief geladen energie in mezelf erken. Hierdoor deze ontspanning en ruimte – waar eerder weerstand zat - ervaar. Daarop volgt die avond dat ik mijn herstel verhaal heb afgeschreven en in zijn geheel heb verzonden. Daarnaast merk ik dat ik mijn ruimte communiceer. Dit doe ik met risico voor afwijzing en kritiek. Deze vorm van exposure pas ik wel toe. Aangaan wat voor mijn belastend is – waardoor ik ruimte maak – is voor mij een voor mezelf gaan staan ontwikkeling.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik uitga van mijn veronderstelling dat de buurman mij een risicovolle reactie gaat geven op mijn verzoek. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik me verantwoordelijk voel voor het welzijn in de vorm van eenzaamheid van de hond. Ik heb deze keuze om verantwoordelijkheid te nemen voor een viervoeter verduidelijkt aan de buurman en gewezen op het feit dat het beestje overlast bezorgd binnen mijn veilige thuissituatie.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik de geluiden hard laat binnen komen en niet over kan gaan tot doorademen. Wat ik goed doe is mijn overlast ervaring aan hem communiceren. Ik aanvaard het risico van kritiek en afwijzing krijgen omdat ik mijn onbegrip en verbazing indirect aan hem communiceer over het feit dat de hond alleen zit.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik me lang heb aangepast aan mijn negatief geladen energie in mezelf die rust en ontspanning wil en harde geluiden, afwijzing en onbegrip wil vermijden door er voor weg te lopen. Ik heb dit nu in de vorm van exposure toegepast en begrip terug ontvangen omdat de buurman waarvan ik me ook een beeld heb gevormd vanuit mijn angst. Ik realiseer me dat ik door de harde geluiden geraakt ben en daardoor woede gevoelens en wrokkig ben ten aanzien van het baasje van de hond. Uit voorzorg voor zijn reactie richting hond die vaker tikken krijgt aan zijn janken en piepen te horen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik me verantwoordelijk maak voor de veiligheid van de hond en mijn negatief geladen energie in de vorm van angst – boosheid in mezelf onderdruk waardoor ik fysieke klachten krijg. 

Het belangrijkste van alle bevindingen die ik de laatste jaren heb opgepakt is eerlijkheid. Oneerlijkheid is geen schande. Omdat dit vaak onbewuste patronen bezit. Onwetendheid die nog onbewust meereist. Een reis naar Leven is een proces waardoor ik met schrijven, tijdens het schrijven inzichten krijg die mij de weg wijzen. Ik erken en herken, ik beschrijf mijn lading - negatief geladen in mezelf is een emotie- die weerstand in de vorm van boosheid, wrok, haat, verbittering kan oproepen. En positief geladen gevoelens zijn liefde, blijdschap, vreigde over de goede afloop met de buurman waardoor mijn verondestellingen ten aanzien van zijn verbale handelen tegen zijn keffertje geelimineerd worden en er ruimte ontstaat.