Dag 61 'Vergeven werkt alleen bevrijdend als ik oprecht dit doe vanuit mijn aanvaarding van mijn oneerlijkheid ten opzichte van mezelf'.

vergeven werkt bevrijdend

Voor mijn vrijheid kies ikzelf. Mijn oneerlijkheid ten opzichte van bepaalde gevoelens en emoties die ik ontkent heb, jarenlang en ging drinken, deze lading aan herinneringen opgehangen, kan ik vergeven. In mijn leven kan ik kiezen tussen twee opties: oneerlijk leven en ontkennen wie ik ben en wat ik daadwerkelijk ervaar, of erkennen dat ik eenzaam ben met momenten. Dat ik twijfels heb. Schaamte bespeur en verdriet na alweer een verbroken relatie of contact. Eerlijk zijn betekent niet dat ik geen fouten mag maken. Eerlijk zijn betekent erkennen dat ik mens ben met mijn reacties waarvoor ik oprecht kies om ze hier te delen. Delen is helen zo vertelde mij iemand. Bevrijding van de lading die aan een ervaring plakt. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik boos kan worden om het geblaf van het hondje van de beneden buren. Ik kan daar niet tegen. Ik ervaar dat als een indringend en pijnlijk geluid. Dat zo doordringend en hard binnen komt dat ik er boos en misselijk van wordt. Al vaker heb ik overwogen om te verhuizen. Daartegenover staat dat ik hier waar ik woon goed zit qua prijs en ruimte. Alleen die herrie. En oh ja, het afval dat mensen naar beneden keilen. Vanaf hun balkon. Ik kijk uit op een boom waarin een jas is blijven hangen. Aan een takje, achter een takje.

De kracht van vergeving is dat ikzelf voor mijn vrijheid kies. Naast het geluid van het blaffende hondje kan ik mijn reactie erop ontladen. Volgens mijn opvatting is mezelf niet meer kwalijk nemen van mijn reactie op het beestje. Mijn daad van vergeving overtreft het gewone waarvoor eigenlijk sorry zeggen niet afdoende werkt. Ik kan dat het hondje niet kwalijk nemen dat het daar zit te blaffen. Ikzelf ontdoe me van de negatief geladen energie van boosheid op de reactie van mezelf. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn reactie te laten afhangen van mijn excuus dat ik boosheid ervaar. Mijn boosheid rechtvaardigd mijn recatie niet op het onschuldige beestje waarvoor geen zorg is door zijn baasje. 

Waarvoor ik zelf wel verantwoordelijk ben kan ik ook vergeven. Dit is een daad van eerlijk zijn tegen mezelf. Omdat een reactie door een gedachte, emotie of gevoel ontstaan vaak een observatie van een observatie aan en herinnering is uit het verleden. Blaffende honden bijten niet daarbij heb ik een ander beeld. Doorgaans ervaar ik bij vergeven een gevoel van bevrijding. Vergeven geeft door aanvaarding en mezelf toestaan dat ik reageer zoals ik reageer vaak al een beladen sfeer bezit door een vroegere ervaring binnen een context.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te vaak en teveel alcoholhoudende dranken te hebben gebruikt. Ik deed dit om mijn emotionele onmacht te rechtvaardigen. Uit schaamte en verlegenheid te maskeren en zodoende te overleven. Overleven betekent voor mij in deze versie vluchten. Vluchten uit de realiteit. Ik leefde in een waanwereld. Mijn beste vriend was een boom. In een bos bij een klein meertje. Hier wonen elfjes en kabouters. Ik zag hen niet, zij mij echter wel. Nu heb ik ervaren dat mijn werkelijkheid met mij aan de haal is gegaan omdat ik deze werkelijkheid niet aankon.

Alcohol werd mijn maatje. Ik kon erop vertrouwen. Hij was ook de reden voor mijn destructief gedrag. Niet hij eigenlijk. Mijn keuze dat ik hem gebruikt heb om mijn emoties en mijn staat van zijn te vergeten. Voor enkele momenten. Hoogstens een nacht. De zucht en mijn verlangen naar verdoving nam erdoor toe. Tot aan de dag dat de politie mij te kennen gaf dat ik zo niet verder kon gaan – zoals ik bezig was.De politieagenten die mij thuis bezochten, nadat ik 112 gebeld had, al voor de derde keer, dringend en met lichte dwang mij tot inzicht brachten dat ik mocht kiezen tussen twee opties. Eerlijk zijn tegen mezelf. Of oneerlijk blijven. Mijn zelf ontkennen. Praktisch gezien kreeg ik twee andere opties aangereikt. Of de mogelijkheid dat ik door hen naar het psychiatrisch ziekenhuis Paaz werd gebracht, of dat ik zelf naar het CAD zou gaan voor hulp. Ik koos voor de tweede manier.

Eerlijk zijn is belangrijk. Eerlijk en oprecht door te aanvaarden en mezelf toestaan wat ik ervaar. Ik kan bijvoorbeeld niet tegen veel herrie en geluiden. Of mensen die hun huishoudelijk afval vana het balkon afgooien. Of de blaffende hond van de beneden buren die uren aan een stuk buiten op het balkon zit te blaffen. Ik kan daar niet tegen. Wat er tegen kan doen is afval dat naar beneden word gegooid inzamelen en opruimen. Vaak als er papier in de hal ligt ruim ik dit op en gooi het in de containers die beneden naast de hal staan. Ik heb me al voorgenomen om naar de beneden buur te gaan in verband met de overlas die zijn hond mij bezorgd. Ik hoor geregeld dat zijn hondje tikken krijgt als het niet gehoorzaamt. Ik denk ook als ik naar de buren ga het hondje tikken krijgt. Maar ben ik daarvoor verantwoordelijk. Uit angst ga ik maar niet en pas me aan de herrie aan.

Angst voor de straf die het hondje krijgt. Ikzelf kan voor mezelf goed verantwoordelijk zijn en erkennen dat ik fouten maak die ik wil bijstellen. Zoals toen ik de keuze kreeg van de politie om te kiezen tussen eerlijk zijn en erkennen wat mij bezig houdt. Zoals ik mijn keuze kan verklaren vanuit mij en de keuzes van anderen daar laat. Uit angst pas ik me aan aan de omstandigheden waarop ik alleen geen invloed heb? Aanpassen ook zo’n mooi thema...... we hebben het niet - geweten!!!