Dag 50 Experimenten in de veronderstelling die ik meen te zijn vanuit mijn reactie

Belangrijk voor nu is dat ik ga inzien dat ik niet ben die ik denk te zijn. Mijn automatische reacties, energetisch beladen reacties van de mind. Die ik ga uitschrijven en vergeven. Dat ik mezelf mag vergeven dat ik………. In mijn geval reageer om te reageren. Daarnaast onderzoek doe hoe ik interpreteer dat anderen hierop reageren. Vaak ben ik in de veronderstelling dat ik wordt afgewezen. Dit testen stel ik achteraf weer bij en bedenk een manier om weer in contact te komen. Ik haal hiermee mijn eenheid onderuit, net als dat van de ander die erbij betrokken is. Door deze op automatische reacties creëer ik ongelijkheid. In contact ben ik niet aanwezig maar juist afwezig als in een en gelijk. Mijn veronderstelling dat ik wordt afgewezen ga ik onderzoeken waardoor ik energie schenk aan afwijzing. Voortdurend test ik reacties van anderen. Het punt is dat ik de enige ben die mijn visie en kijk op de wereld op elk moment zelf vorm geeft Zo ook op dit punt. Al deze reacties uit gevoelens, gedachten en emotie komt van binnen uit mezelf. Elke vorm van kritiek op een ander is mijn reactie in kritiek. Mijn hoop is mijn verwachting over de afloop van mijn gedrag. De wereld die ik in mijn geest bewust maak. En omdat ik mijn wereld creëer kan ik deze creatie vergeven of doorademen.

Gisteren was ik in de kerk waar mijn neefjes van anderhalf en drie de grootste lol hadden door de akoestiek van de geluiden die zij produceerden. Ik keek eens om me heen binnen dit katholieke bolwerk. Waar mensjes vanuit hun dikke teen teksten meezongen. Dit in navolging van meneer pastoor vanuit zijn kansel. Die in zijn preek ook benoemde dat medemensen elkaar het licht in de ogen weer meer moeten gunnen. Net zoals Jezus deed in zijn gedrag door schouder aan schouder als een en gelijk met anderen samen te leven. Mijn neefjes waren inmiddels aan de wandel geslagen, gade geslagen door kritische aanwezigen.

Ik dacht het zijn kinderen. Die doen aan met geluidjes experimenteren. Toch voelde ik in mezelf lichte spanning. Als kind zo herinnerde ik mezelf eraan altijd stil en rustig was in gezelschap. Dat werd me door mijn ouders duidelijk te kennen gegeven. Ik dacht ook doorademen Jan. Blijven ademen waarop de 'lichte spanning' verdween. Na afloop van de kerkdienst vertelde mijn moeder dat zij door een gezette dame boos was bekeken. De oorzaak van haar boze blik kwam volgens mijn moeder door het rumoer van onze neefjes.  

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvard te hebben dat ik mijn reacties nog steeds uittest om de reactie van anderen te meten. In wezen is deze reactie van een ander ook dan mijn eigen interpreatie als mijn reactie op reactie. Door deze test creeer ik ongelijkheid. Wat ik wil is eenheid en gelijk zijn als nulpunt voorbij aan mind reacties die in mezelf als mezelf liggen opgeslagen als herinnering op een gebeurtenis. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik reacties van anderen nog steeds laat afhangen van mijn interpretatie. Deze invloed straal ik uit naar mijn buitenwereld waardoor ik later op de avond reageer op de reactie van moeder op de kerk gebeurtenis waarin ik haar wijs op het feit dat zij kan doorademen in zo'n situatie. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn reactie nog steeds link aan de eis van mijn ouders om rustig en kalm te zijn in gezelschap. Ik aanvaar dat het beeld naar buiten toe anders was dan de sfeer die er binnenskamer was.

 Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn reacties nog steeds doe vanuit automatisme op met name de reactie van mijn moeder.