Dag 46 - 'Frictie' – ‘De eerste daad - mijn eigen gedachte’.


Mijn wereldbeeld verschaft mij als mezelf reacties binnen mijn mind. Opgebouwd als indrukken uit ervaring. Observatie die ik vertaal naar gedachten emotie of gevoelens. Het resultaat van mijn informatieverwerking straal ik uit als 'voorbeeld' richting mijn omgeving. 
In essentie toon ik mijn existentie - ervaring uit observatie als reactie uit herinnering tot op heden. Deze bewustheid maakt mij naast informatieverwerker ook verantwoordelijk om deze invloed desgewenst te veranderen. Mijn reacties kan ik aanvaarden in en als mezelf toestaan. Deze verantwoordelijkheid maakt mij gewaar van het feit dat ik mijn leven zelf kan definiëren – als existentie – en als mezelf ook in staat ben om mezelf te herdefiniëren – in mij als mezelf aanwezige Zelfoprechtheid als essentie in mezelf te hervinden. Conclusie: ‘mijn definiëring van mezelf kan ik herdefiniëren. Wat ik mijn omgeving als voorbeeld toon, hiervoor neem ik verantwoordelijkheid.

In existentie waren mijn keuzes onbewust. Ook omdat ze vaak niet mijn persoonlijke voorkeur waren . Die ik als voorbeeld uit observatie/opvoeding in mezelf heb geïntegreerd. Uit deze beelden kan Frictie ontstaan - als mijn reacties op mijn omgeving. Wat weer kan resulteren in 'angst'. Deze angst echter – zo denk ik – komt voort uit mijn onbewustheid – omdat mijn bewustheid naast mind/geest ook  Zelfoprechtheid als essentie bevat.  Die ik vanaf mijn geboorte in mezelf meedraag. Mind en Zelfoprechtheid worden zichtbaar als reflectie uit existentie op mijn omgeving. Informatie waaruit ik mezelf als reactie en gewaarzijn filter. Als deze beiden uit evenwicht raken ontstaat frictie. Ik ben dus verantwoordelijk voor mijn existentie (conditionering) en Zelfoprechtheid (essentie). Deze beiden gaan in dialoog. Of als opponenten met elkaar in gevecht. Uiteindelijk kan ik door zelfvergeving Zelfoprechtheid ontwikkelen voorbij aan mijn conditioneringen. Daarvoor kunnen onbewuste 'ja-maar' reacties bewust gemaakt uit reacties op mijn omgeving aanleiding tot veranderen zijn indien ze frictie veroorzaken. Frictie om mezelf als mens te onderzoeken.

Ik bespeur ook weerstand uit de gedachte dat ik ook schrijf om te schrijven. 'Ik vraag wel heel veel aandacht voor mezelf'. 'En overdrijf ik niet'. Ik merk door te schrijven dat ik mijn gedachten - onbewust bewust maak -  dat mijn gedachten die zich binnen mezelf afspelen onzichtbaar zichtbaar worden. Waar ik op reageer zijn uitspraken als : 'Ik ben zo dus ik kan niet veranderen' -'Geen zin in dus ik doe het lekker niet'.'Of dat wist ik niet. Hoe kan ik dat weten'.'Of reacties zonder hoor en wederhoor', de uitleg over de onderliggende beweegredenen. 

Volgens mijn conditioneringen zeg ik in mezelf als zichtbaar in hen: -ik heb het niet geweten - ik zie je niet staan - ik doe lekker alleen maar wat ik wil - ik heb schijt aan jou - en je doet maar zoals ik het je opdraag - want anders.

Vanuit mijn wezen voel ik me niet gezien. Rond mijn essentie heb ik laagjes - mind - ge-in-for-meerd - in mezelf als mezelf - om mezelf heen gelegd als denken, emotie en gevoelens. Op termijn geeft dit frictie van waaruit ik wil/kan veranderen en waarvoor ik zelf verantwoordelijk ben. Andere triggers zijn: mensen die laconiek en onverschillig reageren. Mensen die alles beter weten en verantwoordelijk zijn voor zichzelf – onafhankelijk van mij hun leven leiden - zijn mijn spiegels waarin ik mezelf herken. In alles beter weten zit extreme aanpassing en afhankelijk zijn van het gedrag van anderen, mijn keuzes en uiteindelijk mijn welzijn.

Maar – de consequenties van mijn mezelf ervaren stelt mij niet vrij van het maken van keuzes. Ik ben zelf verantwoordelijk voor alles wat ik doe. Mijn reacties kan ik niet blijvend vermommen als excuus of de verantwoordelijkheid afschuiven. ‘Ik ben zo dus ik kan niet veranderen’ en andere argumenten uit mijn omgeving die mij triggeren is van mijn mind, dien ik in mezelf te onderzoeken. Simpel.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik schrijf om te schrijven laat afhangen omdat ik denk dat anderen vinden dat ik teveel aandacht opeis. Ik aanvaard dat ik aandacht opeis. Ik eis aandacht op voor de gedachten die zich binnen mijn mind presenteren. Ik aanvaard en accepteer en sta mezelf toe dat ik met schrijven mijn mind gedachten en conditionering ga vergeven. Ik geef ze de vrije ruimte. Kwetsbaar en transparant toon ik mijn proces. Door deze werkwijze maak ik mijn Zelfoprecht zijn - die ik in essentie ben - mijn ware kern van voor mindconditionering.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik anderen uit mijn omgeving nog steeds mijn reacties laat bepalen die ik met gewaarzijn kan bekijken en niet automatisch steeds op reageer.Ik realiseer me ook dat anderen verantwoordelijk zijn voor zichzelf. Ik merk ook dat als ik me kwetsbaar toon op de vraag waarom ik geen alcohol drink en zeg dat ik een alcoholprobleem heb en daarom water drink - als verdediging merk ik - dat ik dissocieer. De frictie ontstaat door mijn verdediging van mijn kwetsbaarheid laten zien. Onder deze kwetsing zit schaamte. Onder schaamte verlegenheid en onzekerheid om te voldoen aan een vorm die ik door anderen laat bepalen. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik al mijn gedachten laat afhangen door invloeden buiten mij die in mezelf als mezelf in gang zet.

Ik vergeef mezelf toegestaaan en aanvaard te hebben dat ik mijn schrijfproces ook gebruik om aandacht van anderen te krijgen in de hoeveelheid likes die ik krijg bepalend laat zijn voor de kwaliteit van wat ik schrijf. De kwaliteit van mijn schrijfproces zal voor mij alleen nog maar zijn dat mijn welzijn zich in het contact met anderen laat blijken uit mijn zelfoprecht zijn onder alle omstandigheden. Ik realieer me ook dat ik hierdoor niet vanuit mijn kind maar volwassen reageer. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat de mensen op mijn weg spiegels zijn die mij deze inzichten aanbieden waardoor ik dit proces mogelijk kan maken.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Dag 1 Luisteren is zeg maar echt mijn ding.

Dualisme

Woorden als topjes van de ijsberg