Dag 23 Melancholie – met weemoed terug kijken – in mezelf, als mezelf zien

Binnen de volgende schrijf opdracht van http://lite.desteniiprocess.com cursus beschrijf ik mijn beleving bij verschillende emoties. Door positieve en negatieve gevoelens te ervaren, ben ik beter in staat om mezelf te vergeven. Vandaag; 'Melancholie' - 'Weemoed'.




Toen ik er middenin in zat niet fijn. Ik voelde me ellendig. Ellende omdat ik kon vergelijken met iets anders. Mijn 'Melancholie' werd mijn manier van leven. Uit noodzaak en onderzoek zou blijken, één van de kostbaarste dingen, die ik heb mogen ervaren. Ik wil absoluut geen romantisch beeld schetsen. Wel de realiteit van 'in mezelf' kijken. Ik ervaar ook lichte trots.En ben daarbij bescheiden. Omdat 'trots' zo 'trots' aandoet. Zoals een pauw zijn verenpracht toont, ervaar ik in mezelf lichte trots over het feit dat ik in mezelf bereidheid heb ervaren 'om deze weg te gaan' en om 'mijn proces vanuit mijn kwetsbaarheid te delen'.

Vrijwillig ben ik deze weg gaan beschrijven. Ik doe dit vanuit de veronderstelling dat wat ik uit observatie heb geleerd met dit doelmatig- schrijfproces inzicht zal geven. Door inzicht in mijn hechting ben ik in staat om dit te vergeven. Hierdoor ben ik in staat om aan 'woorden' en 'gebeurtenissen' 'zelf' waarde en betekenis toe te kennen en te Leven.

Zolang ik de gehechtheid in mezelf niet zie, blijf ik slaaf van mijn omstandigheden. Reacties die zichtbaar worden als de reacties die deze gebeurtenissen  in 'mezelf' veroorzaken. Omstandigheden die 'Dus' in mezelf een reactie maakt. Ik realiseer mezelf dat ik naar mezelf kijk vanuit mijn verlangen om eenheid en gelijkheid te Leven. Dit proces van informatie voltrekt zich binnen een fractie van een seconde.

Onbewust ben je als systeem voortdurend bezig met het scannen van je omgeving. Deze scaninformatie vergelijk je met informatie binnen je eigenste systeem. Iets dat ergens binnen je (lees mezelf) ligt opgeslagen. Deze informatie ligt opgeslagen binnen je gehele systeem. Dus jou logica, extern door omstandigheden aangeleerd door opvoeding, ervaringen genereren reacties die je binnen je systeem genereert en activeert 'op' prikkels en reacties buiten je. Zodra je dit proces ziet, dan zie je jezelf in anderen. Anderen die dit niet zien, zijn zich hiervan nog onbewust. Behandel hen met mededogen. Kijk als het ware door hun ogen terug naar jezelf, zoals je was voor dat je 'dit' inzicht had.

 Om deze onbewuste informatie bewust te maken (onzichtbaar zichtbaar maken) vraagt bereidheid tot onderzoek. Het doel is eenheid en gelijkheid in jezelf ervaren en dit Leven. Deze eenheid gaat voorbij aan de 'onthechting', hechting die jezelt toekent aan alles dat binnen jou systeem Nu leeft in de vorm van informatie. Zodra je je hiervan gaat onthechten, ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik in een ander arrogantie ervaar, dit erkent en zelfvergeving toepast, ben je in staat om die ander, vanuit jezelf als eenheid en gelijkheid te observeren in HIER.

Deze bereidheid tot zelfonderzoek wordt vaak ‘óók’ ongewild in gang gezet. Bijv. na het overlijden van een dierbare ga je jezelf anders ervaren. Bepaalde zekerheden van het fysiek samen zijn komen te vervallen. Het wegvallen van je partner door een scheiding maakt je bewust van een verandering. Het zonder werk komen te zitten. En een andere belangrijke factor is onthecht zijn van jezelf. Nooit gehecht geweest zijn aan jezelf en altijd voldoen aan normen die erin gegoten zijn. Vaak onder dwang. Opgroeien binnen omstandigheden die ongewenst en ongepast zijn voor een kind. Kijk naar al het oorlogsgeweld in de wereld. Omstandigheden die niet bijdragen aan een gevoel van veiligheid binnen je kindsysteem.

Omdat ik zelf mijn eigenste ik aan een onderzoek onderwerp en mijn pad beschrijf en voor mezelf de bereidheid ervaar om mijn verhaal te delen, schrijf ik vanuit eigen ervaring. Dit delen vraagt van mij dat ik mijn kwetsbaarheid toon. Mijn ervaring beschrijf zoals ik mijn mindsysteem ervaar en hierop mijn keuzes baseer. Handelingen en gedrag waarvoor ik zelf verantwoordelijk ben. Tenslotte was ik bereid, heb mezelf toegestaan en aanvaard, deze informatie in mij als mezelf op te slaan.

Door mijn opvoeding. Door mijn latere baan, schoolopleiding en al het gedrag, gedachten en gevoelens inclusief emoties waarvoor ik zelf heb gekozen vertegenwoordigen deze informatie. Onbewust opgeslagen waarna ik heb gehandeld. Vaak op de automatische piloot. Tot op de dag dat al mijn zogenaamde zekerheden, ‘plots-klaps-kaboem’ verdwenen waren. Binnen alle levensgebieden stond ik letterlijk en figuurlijk in het rood.

Echter binnen mijn wezen heeft iets altijd gezegd ‘Jan, alles komt goed en toeval bestaat niet. Dat je deze situaties beland zal ergens vóór nodig zijn’. Dus wat deed ik, ik ging mezelf onderzoeken. In plaats van de ‘schuld’, wat niet bestaat trouwens maar een onderdeel is van een systeem. Wat wel bestaat is verantwoordelijk zijn, accepteren en erkennen. Ik werd ontnuchterd door het feit dat niet mijn omstandigheden reden waren voor mijn situatie maar mijn reactie op mijn omstandigheden. Mijn ‘reactie’ op deze gebeurtenissen, de aanleiding ‘vormt’ van ‘mijn zijn ervaren’.

Omdat mijn situatie dusdanig verslechterd was, alles wat ik ooit had was als bij donderslag bij heldere hemel verdwenen. Ineens realiseerde ik me dat alles wat ik had, waarvan ik dacht dat ik dit was, ineens  weg was. Verdwenen. Ik kwam tot de conclusie dat mijn ik een illusie bleek te zijn. Alle versierselen en uiterlijkheden, zaken dat ‘iets’ in stand hield, was weg. Mijn lege huls, mijn eenzame kind, dat zich heel leeg en eenzaam voelde, op het moment dat alles wegviel. Voor het gemak noem ik het een crisis. Melancholisch en depressief en met weemoed keek ik terug op de tijd dat ik van alles veel had.

Auto, geld, vrienden, sociale contacten, erkenning, waardering, status enz. waren weg. Wat een verlies ervaring. Wat er door het wegvallen van deze aspecten zichtbaar werd, was ‘Het eenzame kind’ in mij. ‘Het Eenzame kind voelt zich geïsoleerd, ongeliefd, afgewezen, leeg, ‘doorsnee’, sociaal niet geaccepteerd en daardoor genegeerd, niet speciaal; deze gevoelens worden getriggerd/gedirigeerd door verlies van erkenning of speciale status, door een ‘nederlaag’. En nu komt het belangrijkste stukje, het resultaat van inzicht krijgen in deze verlies ervaring. Iets dat het stemmetje binnen mij misschien wel probeerde te verduidelijken, namelijk; ‘Het eenzame kind komt buiten dergelijke nederlagen vrijwel 'niet' naar voren’.

Ik realiseer me óók dat ik De regie hiervoor totaal in mezelf gedirigeert heb. Doordat ik mijn schillen kwijt was, onbewust nog, niet bewust, begon mijn proces van herstel. Wat aan deze crisis vooraf ging was dat ik (weldoordacht) het besluit nam om per direct mijn cafébedrijf te sluiten. Tijdens mijn herstelproces heb ik dit altijd erkend, en heb dit nooit verzwegen. Met een triomfantelijk gebaar ‘plakte ik’ in het bijzijn van mij moeder die samen met Henk Smeets (zaliger) aan de bar zat, een briefje op het raam van de ingangsdeur met hierop de tekst: ‘vanaf heden definitief gesloten’. Zo, dacht ik opgelucht, ik kies voor iets anders, want (bewust) de omstandigheden waar ik nu inzit, dat is het niet. Van een actief persoon werd ik pasief.

In het kort kan ik stellen dat door mijn verlies aan erkenning en status ik mezelf als geïsoleerd, ongeliefd, afgewezen en leeg ben gaan ervaren. Daarnaast heb ik altijd een zeker weten in mezelf bespeurd die wist. Weten ‘alles komt goed en toeval bestaat niet’. Een mantra die ik ben blijven koesteren als mijn coördinaten richting de weg van mijn wezen. Een wezen waarin eenheid en gelijkheid existeert. Geen uitweg. De geven feiten en mijn beleving  waren nodig om bewust te zijn van mijn mindsysteem. Dit systeem dat mij inzicht bied.

Mijn zicht op ervaren tegenstellingen (goed – fout, zwart – wit, koestering – kritiek) werden mij duidelijk. Door het spel dat ontstond, creëerde ik energie, binnen mijn mindsysteem. Deze energie begon aan mij te vreten.  Ik werd depressief. Alcohol verslaafd. Onverschillig. Suïcidaal. Laconiek. Ik ging mensen en omstandigheden testen. Ik werd angstig. Durfde niet meer de straat op. Ik begon met mensen aantrekken en afstoten. Onbewust ben ik dit blijven doen. Mijn leven lang. Echter de ware omslag kwam toen ik ben gestopt met alcohol drinken. Mijn zelfsusser verdween. Mijn aangeleerde ik ging langzaam weg. Mijn omhulsels, in feite een huls die mijn leegte maskeerde, ging ik zelf afpellen. Stapje bij stapje. Een doelmatig proces dat begon op het moment dat ik met laconiek gebaar het papiertje met opschrift ‘vanaf heden definitief gesloten’ op het raam van de ingangsdeur van mijn café heb geplakt.

Een 'doelmatigproces' door de verantwoordelijkheid van mijn proces in mezelf als mezelf te zoeken. Ik heb mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat. Deze zin luidt het proces van 'vergeving', de onthechting van alle door mij toegekende hechting, in van alles dat ik mijn leven heb aanvaard en toegestaan te geloven, te denken, te handelen, als van mezelf aanvaard en toegestaan uit observatie en vanuit mijn natuur erkend zoals dit in mezelf ligt opgeslagen. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik aan alles waaraan ik gehecht was het toegstaan en aanvaard te hebben los laat.

Ik ben blij dat ik dit proces van bewustheid krijgen doorloop. Ik heb de juiste mensen hiervoor ontmoet. Mensen die kil, koud en afstandelijk waren en weinig empathie toonden. Deed ik zelf ook op momenten dat ik koud, kil, afstandelijk, arrogant, ijdel, bot, direct, onbereikbaar, voorspelbaar onvoorspelbaar was.  Mijn  manieren van zijn, die ik in anderen aantrok. Opvallend genoeg echter waren er ook mensen bij met eigenschappen die vriendelijkheid, zachtheid, humor, creativiteit, relativerend vermogen en bereidheid tot samenwerken lieten zien. Zal ik deze eigenschappen zelf ook bezitten? Dan heb ik het nog niet gehad over anderen eigenschappen in mezelf die ik misschien nog niet zie. Ik laat me verrassen.