Dag 16 simulatie stimulatie bladiebla, of onderzoekend schrijven? Wat zou jij doen....

Weerstand in mij roept iets op in mij. Buiten mij. Een gebeurtenis. Een reactie. Iets, een aanleiding (stimulatie) dat in mij simulatie (simuleert). Geactiveerd in mij door een gebeurtenis buiten mezelf. In het verleden was externiteit de reden (verantwoordelijk) in mijn beleving voor: 

Mijn gevoel; Mijn gedachten, mijn situatie. Al deze aspecten buiten mij, waren verantwoordelijk voor mijn pijn. Mijn ellende en mijn angst. Echt waar, zo dacht ik.

Samenvattend een stimulans simuleert iets binnen je mindsysteem. Klaar als een klontje. Eigenlijk heel simpel. Actie=stimulans extern vormt reactie intern=simulatie.

Vanmorgen lees ik in een topic over bezuinigingen bij ambulancevervoer. Door de overheid op ambulancepersoneel. Zo denk ik?  Op deze eenlijner (standpunt) volgen reacties.

Een van de reactors roept’ (stimulatie):  ‘Het komt zo ver met het huidige kabinet, dat je na een ongeval zelf naar het ziekenhuis moet lopen, lukt het niet pech gehad, er zijn er nog genoeg met een bijstandsuitkering!’. 

Vraag in mij (simulatie) wat heeft het een met het ander te maken?

Wat ik me kan voorstellen bedenk ik mezelf is dat mensen met een bijstandsuitkering binnen een situatie verblijven waarin zijzelf individueel en persoonlijk kunnen overzien hoe hun situatie er voor staat. Bijvoorbeeld ten aanzien van hun dagelijks bestedingspatroon. Maar wat heeft de stimulans reactors argument met ambulancepersoneel van doen?

Ik weet ook dat je in Nederland als je een beetje bewust leeft net kunt rondkomen van dit bedrag. Geen vetpot. Mee eens.  In Nederland hebben we, zo weet ik, voedselbanken, kledingbanken enz. enz. voldoende voorzieningen om naast een bijstandsuitkering met een beetje goede planning en goede wil, het eind van de maand net kunt redden.

Omdat ik momenteel zelf in een bijstandsuitkeringpositie situatie zit. Ik weet ook dat ik door deze bijstandsuitkering mijn psychische gesteldheid in alle rust, onder begeleiding op orde heb kunnen brengen. Ik heb geleerd om beter te plannen. Bewuster te worden van dat wat ik NU in het HIER bezit. Ik heb beter leren kijken en ervaren dat Leven niet vanzelfsprekend is. Je moet er zelf aan trekken. Aan morren. Wringen, wroeten, ploeteren, afzien enz. Er iets voor doen. Dat kan ook zonder bakken vol met veel poen. Maar een beetje leuk leven willen we denk ik allemaal.

Moraal van mijn verhaal:

Ik:  ik snap je niet, er zijn er nog genoeg met een bijstandsuitkering, wat bedoel jij?.  

Hij: Sarcastisch bedoeld Jan, want ik heb ook een bijstandsuitkering

Ik: wat heeft het met het thema te maken?

Hij: Jan je mag erover nadenken van mij.

Ik: huh enigszins verbaasd: wat betekent het voor jou om een bijstandsuitkering te hebben ten aanzien van dit thema?

Hij: FacebookJan je moet niet al te zwaar op de hand zijn maar ik zal proberen het uit te leggen. Ik neem aan dat Ron de bezuinigingen op hak neemt.

Ik: Je probeert iets uit te leggen waarover je iets roept, wat roep je dan ten aanzien van jou bijstandsuitkering ten aanzien van het thema bezuinigingen ambulance vervoer. Zijn twee verschillende thema's namelijk. In de politiek wordt al genoeg geroepen. Doe jij hier aan mee, bedoel je dat?

Hij: FacebookFoei Jan ik begin nu echt te twijfelen, maar sorry hoor ik heb vandaag nog het e.e.a. te doen.

Een beetje kleinerend in zijn schrijven richting mij. In eerste instantie ben ik oprecht geïnteresseerd. Of niet? Reageer ik om te reageren? Nee, want ik denk eerst na over wat hij schrijft. Maar wat wil die persoon nu eigenlijk duidelijk maken in dat wat hij schrijft? Wil hij iets in mij los maken? Een reactie door zijn schrijfactie? Allemaal vragen die geen weerstand oproepen, wel aan het denken zetten.

Om iets te veranderen zo heb ik geleerd zijn voorbeelden nodig. Tegenstellingen of een context waarbinnen zich iets afspeelt en iets in mij raakt. Bewust of onbewust. Waarover ik een gedachte vorm, waaruit ik reageer. Reacties die mij aan het denken zetten, mij informatie oplevert, wat alles zegt over MIJ. In mij vind dit plaats. Binnen mijn systeem. Hoe het erin kwam is van Jan. Simpel.

Pijn. Verdriet. Plezier. Blijdschap. Bewondering. Verwondering. Waar ik allergisch voor ben is dat er mensen zijn die iets roepen (standpunt) waarop in mij een vraag ontstaat: in welke context plaats jij jou bijstandsuitkering ten aanzien van het thema? Hierop volgt een opmerking dat ik dit zelf maar mag uitvogelen. HUH. Wij met zijn allen (zo denk ik) willen iets veranderen.

Daarvoor heb je naast standpunten vooral argumenten nodig? Op mijn open vraag volgen reacties zonder uitleg, onderbouwing en cynisch. Een woord roept een reactie in mij op, en dat is het woordje ‘MOET’. Het roept verwarring op. Zoek het zelf maar uit mannetje. Bekijk het zelf maar. Jouw vragen zijn simpel. Ik heb vandaag nog het e.e.a. te doen. Ik heb dus geen tijd voor jou…….AAAAAAhhhhhhhh. Ik snap het en begrijp mijn reactie, mijn simulatie, wel te verstaan. 

Ik begrijp waar dit is ontstaan (oorzaak=simulatie, door stimulatie=reactie(aanleiding HIER, die mijn oorzaak (simulatie) activeert. Stel je voor mijn simulatie heeft de kleur blauw. De reactie stimulatie bevat ook de kleur blauw. Dan zet blauw buiten mij blauw binnen mij in werking waarop ik: Of kan reageren vanuit blauw, zonder na denken. Of: kan reageren door dit uit te schrijven, zoals ik nu doe en met deze informatie aan de slag ga door het te vergeven. 

Allemaal keuzes die we kunnen maken. Keuzes die geen vrije wil zijn maar nodig om echt te veranderen. Hiertoe worden we geactiveerd. Ergens door. Waardoor ik dit doe, weet ik nu nog niet. Ik weet wel dat door schrijven en vergeven ik ruimte maak. Ruimte die anderen ook ervaren. Dat zeggen ze. En er zijn erbij die het ook echt zo menen.

Wordt mijn cynisme gesimuleerd door de externe stimulans? Nee, want ik ben oprecht geïnteresseerd in zijn mening. Ben ik ontevreden over zijn uitleg die voorzien is van argumenten die mij niet passen? Vind ik het bla bla bla, en iets roepen en argumenten aandragen? Of ben ikzelf een roeper die niets realiseert? Vragen die door mijn mindsysteem gedragen worden zijn de vragen die ik open en kwetsbaar hier beschrijf. En alles wat ik hier beschrijf is inderdaad van mij.

Ik maak anderen hiervoor niet verantwoordelijk. Ik stel een vraag. Een heldere vraag. Een gedachte vertaald naar een openvraag. Morgen meer……, en dan vergeven, weg geven, ik geef weg door vergeven. Ik maak zelf de weg. In mij wordt het vrij. Ik Zelf in HIER maak mijn ruimte, door weg te geven. Vergeven, wel zo handig.  

Met een beetje geluk rijdt de ambulance aan mij voorbij.