Dag 10 Reacties ontrafelen



Vandaag heb ik ervaren dat leren en groeien tijd vraagt. Wat ik geleerd heb ontleren is een doelmatig proces dat aandacht, inzet, toewijding en daadkracht vraagt. Het was goed om dit schrijfproces aan te gaan. Naast het ontrafelen van mijn gedachten weet ik inmiddels dat deze gedachten uit het verleden in het heden worden geactiveerd. In contact met mensen bijvoorbeeld. Terugkerende patronen in mijn denkgeest die door iemand gespiegeld worden. Ik kijk als het ware door de ander te zien en ervaren in mijn eigen denken. Door een reactie op een actie van mezelf. Afgelopen week waren wij, mijn buddy en ik via skype in gesprek.

Twee keer achter elkaar zei ik spontaan 'gezondheid' omdat zij moest niesen. Hierop kreeg ik van haar geen reactie terug. Op mijn initiatief (opmerking) verwacht ik van haar een reactie terug. Dit als bevestiging dat ik gezien en gehoord wordt. Door anderen bevestigd worden en toestemming voor het feit dat ik er mag zijn. Wat gebeurt er dan? Ik zeg nog een keer gezondheid en zit nog steeds te wachten op een reactie. Een reactie buiten mij op mijn wens dat ik bevestigd wil worden in mijn zijn.

Vervolgens krijg ik van haar wel (in een ander moment) een compliment en aandacht. Tot mijn verbazing lach ik dit automatisch weg omdat ik me geen houding weet te geven (onbekend terrein). Vervolgens komt de gedachte 'zal zij dit echt zo menen'? Is zij betrouwbaar? In een vorig blog heb ik al beschreven hoe op de lagere school mijn spontaan  kind zijn om zeep werd geholpen. Allemaal verbanden die ik nu en HIER koppel aan mij niet gehoord en gezien voelen. Later, bij conflictsituaties ging ik relaties onbewust om zeep helpen. Om afwijzing te ervaren. Of bij een conflict vluchten. De kern van mijn alcoholverslaving relateer ik hieraan omdat alcoholverslaving een vorm van vluchten is.

Het gevolg van mijn actie is dat ik daarop weer passief en afwachtend wordt om weer contact op te nemen. Dit uit angst voor afwijzing of een afwijkend antwoord. In mijn onbewuste denken verwacht ik afwijzing.  Om wel aandacht te krijgen ontwikkelde ik vroeger veel eigen initiatief. Door veel bezigheden en veel en vaak wisselen hiertussen. Of ongevraagd initiatief waarvoor ik complimenten verwachtte van anderen. Of overdreven mijn best doen voor erkenning en waardering. Deze manieren van aandacht vragen riep vervolgens weerstand op bij anderen en bij mezelf. Anderen gingen mij negeren en ik ging me terug trekken. Bij mij roept dit vervolgens angst op om de draad weer op te pakken door contact te zoeken.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik bij voorbaat anderen om hun reactie veroordeel. Ik wil anderen het voordeel van mijn angst voor afwijzing geven en durven vertrouwen op hun woorden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik in het contact met anderen aan situaties een gevoel van angst op mijn gedachte voor afwijzing heb toegekend en anderen hiermee tekort heb gedaan.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat bij geen reactie van een ander op mijn reactie ik automatisch aanneem en verwacht dat zij mij gehoord heeft.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik van anderen verwacht dat zij aan mijn gedachten automatisch verantwoording afleggen op de manier die ik verwacht. Ik verwacht van hen toewijding aan mijn verwachting.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik er vanuit ga dat mijn behoeften en verwachtingen bij die ander duidelijk zijn. Ik wil mijn wensen beter bespreken en overleg hebben hierover. Dit met respect voor elkaars grenzen (monogaam zijn), behoeften (met anderen leuke dingen doen zonder mijn goedkeuring). Wat Ik graag wil is dat anderen in mij nabijheid zich veilig voelen om hun wensen, behoeften en belevenissen te delen. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Dag 1 Luisteren is zeg maar echt mijn ding.

Dualisme

Woorden als topjes van de ijsberg