DALKondersteuning

De laatste tijd droom ik vaak. Mijn laatste droom ging over een herdershond. Ooit heb ik van Paulo Coelho een boek gelezen waarin een herdershond prominent de rol speelt van de Duivel. In zijn eentje maakt de wandelaar de tocht naar Santiago. Ergens op het eind van het verhaal komen de herder en de wandelaar met elkaar in gevecht. Het gevecht tussen ego en zelf wellicht? De volgende dag tijdens een wandeling met mijn vriendin (hond Bowie uitlaten) komen wij onderweg een man tegen, en jawel, in het bijzijn van een herdershond. In de verte al zag ik het beest en de man al lopen. Een vreemd voorgevoel overviel me. Wellicht ondersteund door mijn droom. Buiten mij in mij werd Angst geactiveerd. Ik geef aan dat het beter is om voor een andere route te kiezen. Dit om de herdershond, die zag ik in de verte op zijn achterpoten staan, te ontwijken. Mijn vriendin vond dit onnodig. Met lichte tegenzin vervolgden ik/wij ons pad. Op dit moment weet zij nog niet van mijn droomervaring. Ik heb

Vandaag heb ik ervaren dat leren en groeien tijd vraagt. Wat ik geleerd heb ontleren is een doelmatig proces dat aandacht, inzet, toewijding en daadkracht vraagt. Het was goed om dit schrijfproces aan te gaan. Naast het ontrafelen van mijn gedachten weet ik inmiddels dat deze gedachten uit het verleden in het heden worden geactiveerd. In contact met mensen bijvoorbeeld. Terugkerende patronen in mijn denkgeest die door iemand gespiegeld worden. Ik kijk als het ware door de ander te zien en ervaren in mijn eigen denken. Door een reactie op een actie van mezelf. Afgelopen week waren wij, mijn buddy en ik via skype in gesprek. T wee keer achter elkaar zei ik spontaan 'gezondheid' omdat zij moest niesen. Hierop kreeg ik van haar geen reactie terug. Op mijn initiatief (opmerking) verwacht ik van haar een reactie terug.  Dit als bevestiging dat ik gezien en gehoord wordt. Door anderen bevestigd worden en toestemming voor het feit dat ik er mag zijn. Wat gebeurt er dan? Ik zeg no

Hoe zullen de wegloop acties voor mijn vader hebben gevoeld? Kreeg hij wel erkenning en waardering van zijn zijn gezinsleden en opvoeders? Werd zijn inzet begrepen? Hoe zal hij zich hebben gevoeld tijdens verschillende en intense gebeurtenissen in zijn leven? Graag had ik dit eens met hem besproken. Helaas is dit er nooit van gekomen. Hij heeft door zijn ziekte zeker geleden en pijn gehad.  Wat ik wel weet is dat zijn vader op jonge leeftijd is overleden. Plotseling, abrupt door een ongeval. Mijn vader werd verantwoordelijk voor het familiebedrijf. Hard werken zodat er brood op de plank kwam. Dat zijn broers en zussen konden studeren. Dat hij als jongeman binnen het transportbedrijf met zijn handen vrachtauto’s met bakstenen moest beladen. Als hij na zijn stapavond te laat thuis kwam kreeg hij van zijn moeder op zijn donder. Zijn hobby’s muziek maken en duivenmelker. Hoe zat het daar mee? Mijn vader en ik hebben nooit inhoudelijk een gesprek tussen vader en zoon gehad. Hij wel

De weerstand die ik ervaar is van dien aard dat wat ik wil schrijven en publiceren in mijn blog van gisteren en vandaag persoonlijke ervaringen zijn die invloed hadden op de vorming van mijn gedachten tijdens mijn leven.  Ervaringen waar ik niet altijd om heb gevraagd omdat ik nu eenmaal afhankelijk was van de zorg van mijn opvoeders.  Mensen spreken mij, nu ik aan het schrijven ben en mijn blogs publiceer, aan op het feit dat ik in hun ogen ook vertrouwelijke informatie deel. Daarnaast krijg ik ook complimenten dat wat ik schrijf in hun ogen goed beschreven is. Ik schrijf geen leugens en door mijn transparantie de zin van schrijven te benadrukken en de vrijheid die Ik hiermee in mezelf genereer.  Door deze stukjes te schrijven maak ik de keus dat oprechtheid en spontaan delen mijn geboorterecht zijn. Op weg weg naar oneness en gelijkheid waar angsten verbannen zijn naar de wereld van de fabeltjes. Als die wereld al bestaat. Laten we dit voor het gemak aanemen. Of is dit ook een

Je weet wel, letterlijk het afspelen en ervaren van ieders eigen bioscoop in zichzelf, wanneer we onze gedachten zien en wanneer onze reacties of emoties of gevoelens voortdurend draaien, bewegen, spelen op zichzelf in onszelf. Mijn vader liep bij conflicten weg van huis. In mijn beleving duurde zijn afwezig zijn een eeuwigheid. De eerste keer, ik weet het nog goed, en dit zal waarschijnlijk nog lang in mijn herinnering blijven. Mijn ouders hadden een café bedrijf en gingen een avondje stappen. Iemand uit hun kennissenkring zou het café die avond runnen. Voordat mijn ouders thuis weggingen vertelde ik mijn moeder dat ik zou helpen als het druk zou worden en dat Gerrit me kon roepen. Zij gaf aan dat het wel mee zou vallen en niet nodig was. Of mijn vader de boodschap van mijn moeder ook heeft gehoord, weet ik niet. Later die avond ben ik naar bed gegaan en met mijn kleren aan op bed gaan liggen. Voor het geval mijn hulp gewenst was zou ik snel paraat en ter plekke zijn.

In mijn leven heb ik ingrijpende en Abrupte keuzes gemaakt. Veranderingen die negatieve consequenties hebben gehad voor mijn welzijn. Omdat ik de gevolgen ervan van tevoren niet altijd kon overzien, ben ik op onderzoek uit gegaan met bijzondere aandacht voor terugkerende patronen. Keuzes die ook gevolgen hebben gehad voor anderen binnen mijn omgeving en netwerk. Zowel zakelijk, privé, sociaal en maatschappelijk. Binnen mezelf ben ik gaan zoeken naar oorzaken. Momenteel richt ik me specifiek op mijn intieme relaties, en met name focus ik op mijn huidige relatie waarin ik alle opties open hou en bekijk. In al mijn intieme relaties komen vergelijkbare patronen voor. Omdat ik graag een gelukkige, vredige en duurzame relatie wil opbouwen en dit iedereen van harte gun, schrijf ik dit blog. Overal komen, zo ook binnen een relatie, wel eens strubbelingen voor. Omdat ik op onderzoek ben uitgegaan deel ik mijn belevingen. Tijdens autobiografie therapie heb ik per tijdseenheid van 7 jaar

I "Ik realiseer ik me steeds sneller de mate van instemming met mijn gedachten, ideeën, gezichtspunten en vooroordelen".  Omdat ik bewust bezig ben mijn proces pas ik door deze realisatie met schrijven vergeving toe. De reden dat ik begin met de toepassing van vergeving is om mezelf te helpen, omdat mijn zelf zich heeft gerealiseerd wat het in het verleden heeft toegestaan te denken, te doen en te spreken en hoe deze gedachten, activiteiten en woorden uit voorgaande ervaringen consequenties hebben gecreëerd, waarin ik me op dit moment bevindt.Deze gedachten, activiteiten en gesprekken waren niet wie ik werkelijk was en ben, maar waren de mind, die ik vertrouwde en waarvan ik dacht, dat ik dat werkelijk was.Dit inzicht brengt me verder op mijn pad naar Leven. Ik realiseer me ook dat ik me vaak heb aangepast. In eerste instantie uit gehoorzaamheid, aan autoriteit buiten mezelf en natuurlijk aan de voorbeelden die ik kreeg. Deze aanpassing vertaalde zich later in angst. O

Afgelopen week realiseerde ik me dat wat ik ervaar als stressmoment in intentisiteit weer dient af te nemen. In feite ervaar ik dit moment vanuit mijn ware Ik gewaarzijn als onwaar. Het moment dat hieraan voorafgaat is juist en was mijn spontaan, onbevangen en vriendelijke kind zijn. In deze staat van zijn voel ik me veilig en vol van zelfvertrouwen.Wordt dit ondermijnt dan vertaald zich dit binnen mijn systeem naar een staat van zijn als vorm bevriezen, vluchten of vechten. Tot op heden hanteer ik de strategie om verbaal het gesprek (gevecht) aan te gaan en verwacht hierop een reactie. Dit gevecht ontstaat vanuit mijn gevoel van wantrouwen (bevriezen). Ik wil binnen mijn relatie dat wij in relatie tot elkaar open communiceren en overleg hebben over elkaars activiteiten. Gebeurt dit niet en mijn vriendin plant een activiteit buiten mijn weten om, dan ervaar ik dit als wantrouwen. Maar waarom wil ik overleggen? Waarom wil ik open communiceren? Mijn verzoek op haar beurt  vertaald

Angst mijn spinsel-thema dat mij al een tijdlang bezig houdt.In haar greep heeft en mij volledig verlamt. Vroeger overwon ik mijn angst met alcohol. In 2012 ben ik hiermee defenitief gestopt. Angst heeft mij compleet buiten spel gezet. Het is de angst niet maar het in mezelf als mezelf dat mij buitenspel zet. In de keuzes die ik maak ondermijn ik mijn welzijn. Door dat ik me afzonder en onbereikbaar ben voor anderen. Ik ben me hiervan bewust. Inmiddels doe ik dit een jaar of tien. Tijdens mijn onderzoek en herstelproces ben ik erachter gekomen dat ik mijn staat van zijn heb ontwikkelt vanaf mijn kind zijn. Ik kreeg van thuis uit de boodschap mee dat ik naar de grote mensen moest luisteren. Dit deed ik dus. Plichtsgetrouw en loyaal aan hun gezag. Ik was verlegen van aard en na een incident op de lagere school heb ik allerlei gedachten jarenlang voorzien van energie die deze gedachten alleen maar versterkten. Mijn angst voor de angst heeft een patroon aangenomen. De pijn en mezelf elle